掷柳迁乔大有情,交交时作弄机声。洛阳三月春如锦,多少工夫织得成。
枝上好花无十日,松梢老叶有千年。
静中勘破人间世,醒者常愚醉者贤。
日透微风暖,风揉嫩日佳。
秪知趱桃李,不道落梅花。
老凤苍然姿,雏凤锵然鸣。
一见渠父子,令人英气生。
大尚傲一世,不肯揖公卿。
小尚刷羽毛,势欲追风鹏。
吾州八千士,下笔电雹声。
小尚洒墨汁,一笑万人惊。
姓名登天府,纸价高帝城。
勖哉更摩厉,制胜在此行。
相遭又相别,勿作儿女情。
舟行得秀句,寄我增双明。
著尽工夫是化工,不关春雨更春风。
已拼腻粉涂双蝶,更费雌黄滴一蜂。
晴明风日雨乾时,草满花堤水满溪。童子柳阴眠正著,一牛吃过柳阴西。
看山妙处几曾知,落照斜明始觉奇。
皱尽衣裳纹欲裂,争先头角远相追。
松梢别放六峰出,江底倒将千嶂垂。
一路诗篇浑漫与,侧溪端的不相亏。
窗底梅花瓶底老,瓶边破砚梅边好。
诗人忽然诗兴来,如何见砚不见梅。
急磨玄圭染霜纸,撼落花须浮砚水。
诗成字字梅样香,却把春风寄谁子。
杏花飞帘散馀春,明月入户寻幽人。褰衣步月踏花影,炯如流水涵青蘋。
花间置酒清香发,争挽长条落香雪。山城酒薄不堪饮,劝君且吸杯中月。
洞箫声断月明中,惟忧月落酒杯空。明朝捲地春风恶,但见绿叶栖残红。
峨峨叠石立何孤,赖有萧萧翠竹俱。
日暮无人鸥鸟散,空留野水伴寒芦。