雪里晴偏好,寒馀暖尚轻。山烟春自起,野烧暮方明。
又是元宵过,端令病骨惊。遣愁聊觅句,得句却愁生。
展开阅读全文
滩雪清溅眸,滩雷怒醒耳。
落洪翠壁立,跳波碧山起。
船进若战胜,船退亦游戏。
若非篙师苦,进退皆可喜。
忽逢下滩舟,掀舞快云駃。
何曾费一棹,才瞬已数里。
会有上滩时,得意君勿恃。
李真宅子故依然,道院西偏古洞前。
一日身游八百里,三番花落九千年。
剑池丹井俱苍藓,绛节霓旌已碧天。
借问飞僊那用步,步行犹是地行僊。
出得西湖月尚残,荷花荡里柳行间。
红香世界清凉国,行了南山却北山。
良辰美景底须来,苦恼如山正满怀。
蝉度清歌侑溪柳,花吹黄雪洒官槐。
新秋风物俱堪赏,久病心惰自不佳。
说与儿童休乞巧,老夫守拙尚多乖。
五树梅花一树迟,花迟花早总离披。
春风只解吹梅落,不为愁人染鬓丝。
十日九奔命,同行半倦新。
出城愁不早,思子悔何由。
脚底已衡岳,眼中犹橘洲。
似嫌疏过子,吾过更谁尤。
研席相从昔少年,白头谁信两苍然。
来从八桂三湘外,忆折双松十载前。
告我明朝还又别,对床终夕不成眠。
交游存没休休说,且为梅花釂玉舡。
夜永留清坐,诗臞称病客。
溪鸣风处停,月湿露中松。
喜事何曾梦,灯花诳杀侬。
欲归归已得,归得却无悰。
背壁青灯劝读书,窥窗素月唤看渠。
向来诸老端何似,未必千年便不如。
春後春前双雪鬓,江南江北一茅庐。
只愁夜饮无供给,小雨新肥半圃蔬。