仇公昔钓璜,乃得丹灶术。闭门养真火,赣瓮酿新秫。
酒熟分四邻,丹成活千人。穷巷不改乐,一室长如春。
我知酒中仙,岁晚当得度。乘云见东皇,请诵浊醪赋。
斋居澄澹况,祇祓意何深。欲辨玄黄色,来观天地心。
万年长圣历,七日动希音。不寐怀昭事,鸡鸣振佩簪。
圣历如天永,台星傍日明。西山来玉乳,北极浥金茎。
恭遇生申旦,政逢转泰亨。春开傅内瓮,乐奏和朝莺。
夫子文章主,当今礼乐衡。百川同学海,万国待于京。
民望夔龙相,天高辅弼名。世家传作楫,公子学调羹。
绕户生荣气,通元懋德声。筵排三乐畅,瑞蔼五伦呈。
忆昔廷抡士,当时物望倾。惧为后世颂,愿展帝廷赓。
柳色晴初发,韶光淡不盈。调元方寿国,千载有长庚。
楚汉英雄今寂寞,两城相倚旧封疆(jiāng)。
荒台落日酣(hān)红叶,古墓秋风老白杨。
岂是有为增感慨?便令无事亦凄凉。
徘徊望尽东南地,芦苇萧萧野水黄。
战败的楚王、战胜的汉王都被雨吹风打去,寂寞无声,只留下两座空城相互倚靠。
荒台破败,落日映照,使叶子红色更加浓重、枯深;古墓荒凉,秋风萧瑟,使白杨更加苍老、无力。
难道只是那些志在建功立业的有为者徒生感慨,就是那些无意功名的无事者也会生出岁月无情、功名成土的感慨和凄凉。
我犹豫徘徊,心潮起伏,不禁升起了对远在东南故乡的思念,却只看到了萧萧的芦苇和黄浊的河水。
楚汉两城:项羽和刘邦历久对峙之地,现今河南荥泽县西南的广武山。东广武城为楚王所筑,西广武城为楚王所筑。
驿卒争鸣鼓,舟人喜下桅。依然今日到,却似去年回。
岸黑秋涛缩,川红夕照开。君恩忘险阻,不觉畏途来。
锦织回文织过秋,千丝万缕织成愁。停梭心口私相问,谁在淩烟阁上头。
自来古战场,多在长城南,少在长城北。茫茫白骨甸,如何直接黄龙碛。
或云自从汉武开西域,耗折十万众,博得善马数十匹。
奋军势务鏖击往来谁,洗兵赤河水犹赤。终弃轮台地,其地于中国。
失之且何损,得之本无益。历计其所得,皆不偿所失。
虽下哀痛诏,追悔将何及。此是万万古,华夏覆车辙。
底事夤缘其轨迄季唐,竞喜边功好大矜英哲。明皇不虑渔阳厄,万里孤军征碎叶。
只轮曾不返,得无五情热。暴殄生灵涂草莽,忍徇虚名为盛烈。
君不见世间人心固结,是谓帝王真统业。君不闻四海内有美谈,至元天子平江南,何曾漂杵与溺骖。
圣人有金城,贵谋贱战,不战屈人兵。
远游如飞蓬,漂泊天之涯。不及百尺楼,系在垂杨堤。
琉璃为钟玉为斝,繁弦促管花阴下。青春此乐输几人,客身皇皇一羸马。
江头杨柳春依依,主人此时伤别离。留连祖席日欲晚,风弄绿影摇金卮。
手攀长条赠君归,纷纷閒愁如絮飞。人生聚散似鱼雁,此柳春深有几枝。
一水围村市,非船路不通。春醪人乳白,渔火妇颜红。
双塔浮波出,青山到郭穷。正愁行易尽,偏是好东风。