胡儿雪后试弓初,寒雁惊飞绕碧虚。傍月悲鸣过海曲,断风残韵彻庭除。
长门可奈孤灯影,远戍谁收一字书。何事年年来复去,江南春渚足攸居。
联辔儒冠顾匪才,春风揖别话金台。残书数卷青山曲,满赖馀光烛草莱。
见汝今南下,怜予一望家。
乱声求侣急,高影背人斜。
月静林无叶,云寒菊有花。
万行关塞泪,秋日堕胡笳。
忽起芦花渚,哀声入乱云。空闺多戍妇,莫遣夜深闻。
玄质团团玉不如,翠钿小切试昆吾。文园病酒文君老,盍荐芳甘瀹道腴。
去年闻雁江湖边,尔时异乡望白云。今年雁南身更北,可怜送目怀居人。
我生羁旅自南北,雁飞何为亦远役。浮云满天我无翼,相与因风寄消息。
羡尔云中雁,春深又北翔。如何天畔客,岁久尚南荒。
心岂虞缯缴,谋非为稻粱。静观群物理,漂泊负随阳。
惨澹胡风起,连鸣上碧霄。才闻秋浦外,巳复夕山遥。
哀故欺霜角,清应断夜箫。南楼有思妇,梦恰到西辽。
暗虫唧唧夜绵绵,况是秋阴欲雨天。
犹恐愁人暂得睡,声声移近卧床前。
暗中有虫在夜晚唧唧叫个不停,而且现在是秋天,外面阴雨绵绵人本来就难睡着。
那虫好像唯恐人能暂时睡一会儿,越叫声音离我的床越近。
高竹笼前无伴侣,乱鸡群里有风标。(乱鸡群里一作:乱群鸡里)
低头乍恐丹砂(shā)落,晒翅常疑白雪消。
转觉鸬(lú)鹚(cí)毛色下,苦嫌鹦鹉语声娇。
临风一唳思何事,怅望青田云水遥。
池中此鹤鹤中稀,恐是辽东老令威。
带雪松枝翘膝胫,放花菱片缀毛衣。
低回且向林间宿,奋迅终须天外飞。
若问故巢知处在,主人相恋未能归。
在高高的竹笼前没有自己的同伴,在乱哄的鸡群却有着自己的风度。
低下头怕丹砂落下,晒翅的时候担心白色的短尾消失。
转眼看到鸬鹚觉得它毛色污浊,又讨厌鹦鹉的叫声太谄媚。临风一唳()思何事,怅望青田云水遥。对风鸣唳想的究竟是什么呢?惆怅地望向青青的田野和天之遥的云水之间。
池塘中的这只鹤是鹤中稀有的品种,恐怕是传说中的辽东丁令威吧。雪松枝翘膝胫,放花菱片缀毛衣。它高高的站在带雪的松枝上,用菱花的花瓣点缀自己的羽毛。
低空徘徊时会到笼子里栖宿,快速张开翅膀时终究要飞到辽阔的天空。
你若问它的故巢,它知道在哪里,只是留恋现在的主人还不能归去。
风标:指风度、品格。
鸬鹚:大型的食鱼游禽,善于潜水,潜水后羽毛湿透,需张开双翅在阳光下晒干后才能飞翔。嘴强而长,锥状,先端具锐钩,适于啄鱼,下喉有小囊。脚后位,趾扁,后趾较长,具全蹼。栖息于海滨、湖沼中。飞时颈和脚均伸直。中国有5种。常被人驯化用以捕鱼,在喉部系绳,捕到后强行吐出。
雪松枝翘膝胫,放花菱片缀毛衣。