秋暑旷文典,荒居简冠履。
入门忘形骸,挥座就榻几。
后馆红蕖明,中庭绿阴徙。
风来候香吹,雨过销园绮。
清光共流转,牵裳情未已。
新沐试絺綌,凉生神骨清。
发疏逗风爽,半幅纱巾轻。
逍遥池上亭,绿阴取次行。
清和又重见,时序无留停。
丛委簿书间,那得散漫情。
乍此偷隙闲,云开月暂明。
故园松菊荒,蛛网罩南荣。
琴书知好在,奥窅谁为评。
荷花荡里采莲归,九龙山头暮霭微。
轻身倚楫下前浦,花气人香逐浪飞。
策我红藤杖,开君白版扉。山亭棕树暗,石磴枳花飞。
小隐偏危帽,幽寻尚氎衣。此时足虾菜,江口子鱼肥。
树杪台城,雾中幕府,弥望路插青郊。清角还来,暮潮初上,愁声尽卷前朝。
叹霸国山川似旧,宫井燕支未湫,春灯燕子,看来一例沈销。
争说东山丝竹,残局里、卧起也无聊。
令威重到,兰成易老,一发江南,魂断谁招。空伫想、蘅州露夕,萝洞花时,便有渔翁载酒,野客携琴,官里何将捉尔曹。
归去未归,泥涂久滞,松菊徒荒,对此躇跱,物换人非,东风泪湿湘皋。
想人生最苦离别,雁杳(yǎo)鱼沉,信断音绝。娇模样其实丢抹,好时光谁曾受用?穷家活逐日绷曳(yè),才过了一百五日上坟的日月,早来到二十四夜祭(jì)灶(zào)的时节。笃(dǔ)笃寞寞终岁巴结,孤孤另另彻夜咨(zī)嗟(jiē)。欢欢喜喜盼的他回来,凄凄凉凉老了人也。
想人生最苦的是离别,鸿雁杳无踪迹鱼儿沉入深处,书信断,音讯绝。娇美的模样好屈辱,大好的时光有谁曾经受用,穷家的日子一天天难以支撑,才过了一百零五天上坟扫墓的日月,又到了二十四日夜晚祭灶的时节。实实在在的终年祈祷,孤孤零零通宵叹息,欢欢喜喜把他盼了回来,凄凄凉凉人已老了头发已斑白。
雁杳鱼沉:形容书信全无,音讯渺茫。丢抹:即丢丢抹抹,梳妆打扮之意。谁曾:何曾。绷曳:勉强支持。一百五日:即寒食日。清明节前一(或二)日距上一年冬至日,刚好一百零五天。二十四夜祭灶:旧俗,每年农历腊月二十四(或二十三)日夜间祭“灶王爷”。笃笃寞寞:周旋、徘徊。咨嗟:叹息。
我家雁荡南,啸傲云松下。平生伯牙弦,不恨知音寡。
晚交倪与陈,荏苒几寒夏。骐驎日千里,鼓车岂合驾。
缅思昌黎公,低头拜东野。文润三峡流,毫端恣挥洒。
奋飞既胡越,有怀不可写。新诗来启予,沧江珠盈把。
于时月露清,竹叶滟金斝。遗音锵钧韶,古意薄风雅。
遥瞻德星聚,烱烱光照夜。汉廷方渴贤,平步登金马。
譬如磥砢材,匠石岂云舍。宁为汲黯戆,无效齐王假。
披肝见精诚,结舌类喑哑。古来英雄人,起自耕隐者。
郑谷栖真,庾园赋隐,尘外近接琅嬛。高阁云轮,乱签风叶,曾夸架压千元。
看砌草、长萦带碧,池水清留砚沈,幽居意远,苍茫妙笔荆关。
为问堂前燕子,寻旧话、万柳夕阳边。
拜经楼古,沧桑易阅,依庑人来,宅相称贤。凭记取、残烽树石,历劫门庭,几度机丝伴读,竹马嬉游,都向图中证梦缘。
长物仅存,荆弓遇合,米舫光芒,漫感山邱,烬荻摩挲,藏书纪事同传。
山行自好况清明,朝陵偶作东门行。青山百里恣奇览,怪哉风伯何无情。
怒木惊沙鸣不息,四野无人日无色。垂头阖眼信马行,咫尺有山看不得。
昌平少憩朝跻登,眵眼一洗犹瞢腾。夜深星斗光若动,黑云肤寸从东升。
归程复指昌平郭,万窍号呼止还作。曾闻飘风不终朝,我行三日三日恶。
平生万事多乖违,感尔风伯能追随。前日相迎今日送,眷恋岂要赓前题。
还家颒面坐未定,天日融和风寂静。
中年多病稍相侵,委巷冲寒屡见寻。愧我且非当路客,因君真见古人心。
玉池洗药流香远,金匮储书烛理深。自笑贫家无以报,只将诗句当南金。