棘矢蜚腾慷慨名,外台风纪望澄清。龙章独擅三司宠,虎竹兼分一郡兵。
河水东浮通故里,嵩山西起作长城。到来申伯遗灵地,秋日蘋香野庙晴。
食蜜不知苦,衣葛不知寒。
今晨出门去,始知行路难。
惊飙吹断篷,沙碛何漫漫。
羸马缩如猬,霜花大如飞。
夜涉黄河冻,舟行不得前。
君肠辘轳转,我肠车轮盘。
王事有严程,去去勿惮烦。
弯弧落旄头,飞箭定天山。
会赋《铙歌》曲,论功万里还。
万里燕山道,花开不见春。闺中儿在腹,何日替爷身。
犬羊狼戾肆骄矜,旄头光影四飞腾。须臾万甲窥青海,唐突千骑环白登。
皇风广漠包胡越,恩许酋奴朝闉阙。丑类终难文德敷,阶舞羽干阃授钺。
天兵如日胡如霜,疾趋阳岭还定襄。还定襄,渭耻雪,渐次收边复扫穴。
樊侯横十万,卫国率三千。胡无人,敢逆天。
龙塞迢迢界豕狼,狼居山下书牛羊。自从鸣镝誇风雨,岂念天兵似日霜。
将军始携古贤入,票姚仍选轻骑集。已过祁连胡畜衰,既取焉支胡妇泣。
幕南王庭安在哉,天子北登单于台。单于台,未央阙,不悬胡头蓄胡发。
胡歌绿管配,胡舞白题斜。胡无人,汉一家。
战城南,死河北,河鱼上食乌意逼。为鱼谓乌,莫竞微躯。
城东新战斗,尸尸枕藉尽肥腴。飞骑出没,残兵计谋。
敌踪今暂远,功赏可尸求。尸莫守,泣冤燐,闭腐口。
愿乌相食先自首,首蒙贼名安可朽。生负国恩,死为人冒功。
兵言何伤,尸心不同。
天为中土断胡尘,长城万里赖强秦。自从伊雒多殊种,复见春秋有雁臣。
几度戎心窥近阙,一朝蟊贼开边窟。神州十载蔽穹庐,四海伤心变肤发。
胡贯既盈周德长,天戈指日荡胡霜。荡胡霜,扫胡雪,星驰雷动犁胡穴。
封狼临瀚海,勒燕过金微。胡无人,尔何归。
聊命偏师擒首王,始弘庙略扫穷荒。临边自将休誇汉,雪耻除凶独颂唐。
百万齐归古未及,灵州复继燕然立。已见苏尼举众来,俄看敕勒求朝入。
胡越一家事若何,未央宫内共婆娑。共婆娑,俱戎索,一自阴山斥大漠。
西北诸君长,可汗尽归天。胡无人,自此年。
燕云咫尺望中跚,未息征尘已意安。眼到西山朝气出,梦回南岭晓魂残。
舟车地尽风光忆,春夏程争日月看。万里见闻今默数,诸缘返计漠无端。
从军十年馀,能无分寸功。众人贵苟得,欲语羞雷同。
中原有斗争,况在狄与戎。丈夫四方志,安可辞固穷。