亭亭千古质,曾是念征夫。
一作山头石,畏看天际途。
犹如托萝蔓,不似采蘼芜。
时有江云近,僊衣挂六铢。
铁骢黄金羁,年少蜀城守。
蜀城临古江,正在离岸口。
离岸李凉凿,其利实不久。
既避沫水害,又以溉田亩。
大此百民宜,遗祠奉牲酒。
行当谨厥事,无乃为政首。
指点东山路,松林一望中。芙蓉争弄日,杨柳半凋风。
我到吟何比,人閒兴偶同。只宜携妓饮,名宦付诸公。
顾影自婆娑,食贫如我何。不嫌知己少,常畏识人多。
过涧耿独立,看山行自歌。衡茅湿馀雪,风叶乱烟波。
煮饼了长夏,饱外非所忧。既和以滑甘,亦用冷煖投。
芼之蔬茹嘉,一箸真良谋。风轩置盆水,帘虚漾林幽。
更催石鼎煎,瀹此茗雪瓯。且足为口腹,庶得少迟留。
山房无六月,微凉已飕飕。庚伏始云中,不日天下秋。
善来二三友,閒身宜自由。步可著两履,汎可掉扁舟。
破壁委穷巷,孤城带芳洲。初传多黍稌,忽诏捕螟蟊。
但畏妨我诗,恒饥思难抽。
春向深时花未多,柳浓桃淡欲如何。篱根山雪风犹力,屋角林霜日欠和。
徒有爱闲常自惜,岂无好事略相过。得朋便若开心眼,芳绿韶红两荡摩。
卧听空山雨,愁人春夜长。田蛙与水鸣,聒聒来耳旁。
缅怀千载遥,贤达多遁藏。岂无命世才,所抱或沮伤。
离家脱尘役,且憩云水乡。时运不我留,老去空彷徨。
但恐壮志销,放浪宜自彊。
晴初小院窗半开,阶下草色侵莓苔。清风徐徐木阴寂,禽鸟自鸣时自来。
宅带园林五亩余,萧条还似茂陵居。
杀青满架书新缮,生白当窗室久虚。
孤学自难窥奥密,重言犹得慰空疏。
相思每欲投诗社,只待春蒲叶又书。
去马来车扰扰尘,自难长寄水云身。
碧岩後主今为客,何况开山说法人。