胡雏上马唱胡歌,锦车已驾折橐驼。
明妃挥泪辞汉主,汉主伤心知奈何。
宫门铜环双兽面,回首何时复来见。
自嗟不若往巫山,布袖蒿簪嫁乡县。
万里寒沙草木稀,居延塞外使人归。
旧来相识更无物,只有云边秋雁飞。
愁坐泠泠调四弦,曲终掩面向胡天。
侍儿不解汉家语,指下哀声犹可传。
传遍胡人到中土,万一佗年流乐府。
妾身生死知不归,妾意终期寤人主。
目前美丑良易知,咫尺掖庭犹可欺。
君不见白头萧太傅,被谗仰药更无疑。
钱少何须万,杯多不过三。
龟肠本易足,熊掌讵宜贪。
散步竹斋外,高吟柳径南。
此心无所用,脱粟亦深惭。
诸卿谈笑赏先登,我欲从之病不能。门闭日长公事少,祇疑身是住庵僧。
尚此高闲久,空林旧径存。
掩关防俗驾,登阁俯邻园。
植竹惊初笋,移花过别根。
幽怀在自得,勿易与人言。
九秋禾正熟,三日雨滂沱。
畎亩黄云失,沟塍白水多。
岂知民已病,犹苦赋重科。
父子难相保,流离可奈何。
坎井鸣蛙自一天,江山放眼更超然。情知春草池塘句,不到柴烟粪火边。
诗肠搜苦白头生,故纸尘昏枉乞灵。不信骊珠不难得,试看金翅擘沧溟。
晕碧裁红点缀匀,一回拈出一回新。鸳鸯绣了从教看,莫把金针度与人。
斗靡誇多费览观,陆文犹恨冗于潘。心声只要传心了,布谷澜翻可是难。
斋居澄澹况,祇祓意何深。欲辨玄黄色,来观天地心。
万年长圣历,七日动希音。不寐怀昭事,鸡鸣振佩簪。