欲雪天还惜,不风寒自生。
灯摇无定影,火作始然声。
又遣庭闱讯,悬知骨肉情。
履端犹几日,有梦未归程。
春寒尽解粟人肤,敢傍吾侪酒琖无?
雨里杏花如半醉,抬头不起索人扶。
寄老山林度懒残,新秋又是一年年。
青编翠竹风窗月,白酒红蕖水槛天。
暑欲谢时偏更毒,侬当醉後恕渠颠。
者稀尚隔来年在,且釂今宵药玉舡。
花头素片剪成冰,叶背青琼刻作棱。
珍重儿童轻手折,绿针剌手却渠憎。
大熟虚成喜,微生亦可嗟。
禾头已生耳,雨脚尚如麻。
顷者宫收米,精於玊绝瑕。
四山云又合,柰尔老农家。
雪里晴偏好,寒馀暖尚轻。山烟春自起,野烧暮方明。
又是元宵过,端令病骨惊。遣愁聊觅句,得句却愁生。
展开阅读全文
滩雪清溅眸,滩雷怒醒耳。
落洪翠壁立,跳波碧山起。
船进若战胜,船退亦游戏。
若非篙师苦,进退皆可喜。
忽逢下滩舟,掀舞快云駃。
何曾费一棹,才瞬已数里。
会有上滩时,得意君勿恃。
李真宅子故依然,道院西偏古洞前。
一日身游八百里,三番花落九千年。
剑池丹井俱苍藓,绛节霓旌已碧天。
借问飞僊那用步,步行犹是地行僊。
良辰美景底须来,苦恼如山正满怀。
蝉度清歌侑溪柳,花吹黄雪洒官槐。
新秋风物俱堪赏,久病心惰自不佳。
说与儿童休乞巧,老夫守拙尚多乖。
开了元无鴈,看来不是花。
若为黄更紫,乃借叶为葩。
藜苋真何择,鸡冠却较差。
未鴈犀菊辈,赤脚也容他。