此身未作龟藏六,扰扰人閒同一局。春水常乘东下舠,霜林每引西还毂。
论材真似蒿蔚卑,学道不如荑稗熟。先生伯仲才峻崇,两角去天几一握。
文高万士喑无声,德盛千豪书可秃。固应厮养皆人豪,却愧雕镌加朽木。
笥河已叹火传薪,使君今作凶年粟。我从竹马试迎车,但觉谦衷弥粥粥。
咳唾小且出千珠,事业闳宜安万屋。独思旧梦五十年,那得从容发还绿。
老夫对客常思卧,谁写疏枝剧可怜。浑忆扬州唤吹笛,梅花岭上值新年。
昨宵雨未足,斸畦俟南塘。果闻北山雷,檐溜夜已长。
开门阴正重,匝地垂千杨。朝日尚未升,风条自轻飏。
环村水尽白,丹杏独含光。荷锸向陇上,但闻土膏香。
邻里尽言好,吾欲良亦偿。勤劬待一饱,四体诚安康。
相与不相负,莫若种稻粱。
安庆作戏灯,惠然来赠我。藏灯藉微明,细火薰其座。
乘兹风火力,盘旋如转磨。中有角抵人,挥臂不知祸。
团团十万匝,轮回莫能躲。此灯虽戏具,无果大因果。
三世尘沙佛,皆如转灯过。三千大千界,成坏亦风火。
所以明眼人,重道轻利货。生死比梦寐,荣华等涕唾。
长行此观心,人间都看破。多少看灯人,知音无一个。
忽惊小窗白,开户雪如此。
去年腊前无,一白从此始。
霏霏甚可爱,落落势未已。
炯炯眼界明,沾沾田畯喜。
静闻野庞吠,立见蛰蝻死。
鼓腹饱可期,勿畏寒堕指。
穷檐绝烟火,闭糴三日矣。
开仓糶官粮,太守如父子。
闭户凋群木,渺然岁月过。自怜为疾久,不复使情多。
倚树暮禽集,曝檐初日和。本无閒散意,聊此慰蹉跎。
冻手莫弄珠,弄珠珠易飞。惊霜莫翦春,翦春无光辉。
零落小花乳,斓斑昔婴衣。拾之不盈把,日暮空悲归。
地上空拾星,枝上不见花。哀哀孤老人,戚戚无子家。
岂若没水凫,不如拾巢鸦。浪鷇破便飞,风雏袅相夸。
芳婴不复生,向物空悲嗟。
应是一线泪,入此春木心。枝枝不成花,片片落翦金。
春寿何可长,霜哀亦已深。常时洗芳泉,此日洗泪襟。
儿生月不明,儿死月始光。儿月两相夺,儿命果不长。
如何此英英,亦为吊苍苍。甘为堕地尘,不为末世芳。
踏地恐土痛,损彼芳树根。此诚天不知,翦弃我子孙。
垂枝有千落,芳命无一存。谁谓生人家,春色不入门。
冽冽霜杀春,枝枝疑纤刀。木心既零落,山窍空呼号。
班班落地英,点点如明膏。始知天地间,万物皆不牢。
哭此不成春,泪痕三四斑。失芳蝶既狂,失子老亦孱。
且无生生力,自有死死颜。灵凤不衔诉,谁为扣天关。
此儿自见灾,花发多不谐。穷老收碎心,永夜抱破怀。
声死更何言,意死不必喈。病叟无子孙,独立犹束柴。
霜似败红芳,剪啄十数双。参差呻细风,噞喁沸浅江。
泣凝不可消,恨壮难自降。空遗旧日影,怨彼小书窗。
河南有归客,江风绕行襟。送君无尘听,舞鹤清瑟音。
菱蔓缀楚棹,日华正嵩岑。如何谢文学,还起会云吟。
夜学晓未休,苦吟神鬼愁。如何不自闲,心与身为雠。
死辱片时痛,生辱长年羞。清桂无直枝,碧江思旧游。
忽然太行雪,昨夜飞入来。崚嶒堕庭中,严白何皑皑。
奴婢晓开户,四肢冻徘徊。咽言词不成,告诉情状摧。
官给未入门,家人尽以灰。意劝莫笑雪,笑雪贫为灾。
将暖此残疾,典卖争致杯。教令再举手,夸曜馀生才。
强起吐巧词,委曲多新裁。为尔作非夫,忍耻轰暍雷。
书之与君子,庶免生嫌猜。