亦岂真辞禄,谁令自不才?
更须三釜恋,未放两眉开。
道我今贫却,何朝不饭来?
商量若为可,杜宇一声催。
五树梅花一树迟,花迟花早总离披。
春风只解吹梅落,不为愁人染鬓丝。
井花新插白芙蕖,坐看纷纷脱雪肤。自拾落英浮水面,玉舟撩乱满江湖。
夜永留清坐,诗臞称病客。
溪鸣风处停,月湿露中松。
喜事何曾梦,灯花诳杀侬。
欲归归已得,归得却无悰。
背壁青灯劝读书,窥窗素月唤看渠。
向来诸老端何似,未必千年便不如。
春後春前双雪鬓,江南江北一茅庐。
只愁夜饮无供给,小雨新肥半圃蔬。
香山老益窭,欲卖宅与田。
荆南赠春服,侍中送酒钱。
何如韦苏州,一日兼两贤。
酒钱随春服,并至南溪边。
寄物已不轻,意更在物先。
仆也拙生理,巧亦营不前。
病废非为高,抛官余十年。
纸田蜗牛庐,縰卖谁作缘。
故人岂云少,衮衮青云端。
王弘不可作,范叔空自寒。
忽槛苏州书,冷窗回春暄。
急褫九月絺,径追八酒仙。
竹烟为我喜,波月为我妍。
篱菊冻不花,一笑亦粲然。
醉中化为蝶,飞随虎丘山。
齐云已在眼,忽然远於天。
随分哦诗足散愁,老怀何用更宜搜。
聿来胥宇蚁移冗,无以为家燕入秋。
盖世功名吹剑首,平生忧患浙矛头。
从今归去便归去,未到无颜见白鸥。
峡江清空峡雨急,寒声夜半萧潇发。
玻璃盆面跳万珠,一颗一声清入骨。
梦中搔首起来听,听来听去到天明。
一生听雨今头白,不识春江夜雨声。
阵阵风寒树树斜,不容老子出檐牙。
绣帘半卷门偏启,深倚胡床远看花。
山翁不出山,溪翁长在溪。
(前二令作二翁亭。
)不如野翁来往溪山间,上友麋鹿下凫鹥,问翁何所乐,三年不去烦推挤。
翁言此间亦有乐,非丝非竹非蛾眉。
山人醉后铁冠落,溪女笑时银栉低。
我来观政问风谣,皆云吠犬足生氂。
但恐此翁一旦舍此去,长使山人索寞溪女啼。
(天目山唐道士常冠铁冠,于潜妇女皆插大银栉,长尺许,谓之蓬沓。
)