薄宦三冬暮,殊方一纪馀。
笑歌筋力倦,勋业鬓毛疏。
道路纷乘传,轩墀遝曳裾。
无庸看半百,搔首岁云除。
鲁直之文如电坼霜开,鲁直之书如雨行冰散。骎骎步骤日加远,与子三年不相见。
庭柯未长一尺围,起视孤标插星汉。昨朝诵子所作诗,使我自失长嗟叹。
我衰力薄空辛勤,直欲为子焚笔研。此才不使重台阁,四十青衫尚为县。
南山积雪玉倚空,高亭压城天北风。安得与子跨飞鸿,与我共哦清景中。
锵金纡紫世不空,豪杰卓荦岂易逢。愿言与子长相从,四方上下为云龙。
梦锡更时事,恢然君子儒。节之琼树枝,秀气发扶疏。
昌龄出相家,谦谨乃绳枢。三人于交游,得一固有馀。
日暮俱访我,止驾共踌躇。四天忽阴沉,风声若江湖。
寒色尚可畏,促膝同附炉。高密酒虽贵,为君开一壶。
拳栗自东越,殷榴从上都。羹烹历山蕈,脍斫注沟鱼。
鲜蛤寔海错,肥羊非市屠。后食淮南莼,此皆北所无。
主人不敢爱,且以为宾娱。梦锡饮中豪,节之亦其徒。
昌龄稍奸黠,我劝势颇粗。左手扼其肩,右手进觥盂。
勉强为我尽,淋漓满衣裾。醉坐各忘去,蓬烛已见跗。
幽谈入鬼怪,巧谑相揶揄。勿言轻此乐,此乐胜笙竽。
明朝酒醒后,相对礼如初。
西风槐半黄,行客车马动。扬鞭望都城,壮气不可控。
朝廷新改科,诗赋斥无用。君能通古书,义理善折衷。
先锋陈典谟,后骑出歌贡。以兹趋大敌,坐可图百中。
青春闻喜处,醉弁宫花重。去矣当自强,勿作思归梦。
相国当时此建旄,正如今日拥三刀。规摹忽起凌千尺,意气相期在一陶。
柱础下连坤轴壮,檐牙斜插斗杓高。观公磊落真人杰,莫向江山赋楚骚。
千枝灯火一枝花,十二瑶台耸翠霞。仙去偏愁郎有伴,月来如梦姊为家。
微闻人语疑清瑟,近隔天河只片纱。应被市中吹笛者,遥占珠斗贯浮槎。
绣屧才围缝合欢,无心偶置画阑干。量来新月还形窄,裹尽春云定觉宽。
可许玉尖亲赋着,未妨香屑代装安。红帮残绫拖针在,秪嘱檀奴仔细看。
相逢巾帔喜飘扬,双鬓寒花满屋香。细雨幽窗低语处,人生能得几重阳。
未雨馀寒力尚严,岩前蚤见摘纤纤。
初尝似带莲心苦,回味宁输崖蜜甜。
渴想清香凝燕寝,更馀黄卷乱牙签。
一瓯幸入春风手,微草从今价亦添。
郊原春已半,沟洫水先通。
劝相宁文具,归耕亦兴浓。
一犁新雨后,小队乱山中。
粗识斯民意,何须教缿筒。