秦王日无道。
太子怨亦深。
一闻田光义。
匕首赠千金。
其事虽不立。
千载为伤心。
阿房宫殿久成灰,犹剩沧溟百尺台。立石可能天作柱,凭栏方信海如杯。
烟云忽拥秦桥出,风雨愁移越冢来。杨仆楼船无一在,九重空想伏波才。
百尺楼台倚云栽,波光帆影远尘埃。房门夜半无人闭,一任清风自去来。
病来断酒笑独醒,南山遥对北窗青。心閒梦觉日当午,啼鸟数声花满庭。
每忆中林访惠持,今来正遇早春时。
自从休去无心事,唯向高僧说便知。
细水围棋石,纤纤手自移。几年离雁荡,万里到天池。
浮玉春风后,小姑烟雨时。它年怀胜绝,魂梦亦清奇。
水浸楼台月,山围花柳春。
宸居一望近,风景四时新。
画舫断桥聚,清箫夹岸闻。
游人归去晚,车马闹红尘。
晓妆谁与画双蛾,湘浦秋风雁影过。江上不传芳信到,可堪明月夜来多。
高楼闻枕大湖边,湖上青山山下田。共羡子真居谷口,方知彩泽爱斜川。
扁舟拟棹剡溪雪,蓬阁思登阆苑天。忽睹新吟如问渡,渔歌樵唱落尊前。
濯濯清溪九曲流,一天风露万山秋。凄清不似人间世,月槛云窗特地幽。