水满寒潭潭著月,山藏空谷正吞烟。
金鸡初报洞中晓,一声唤起玉渊龙。
路似羊肠绕,溪如燕尾分。
青山相领略,许我一丘云。
祇园甘露滴,使我宿酲消。独自留方丈,诸天不寂寥。
行踪泥芳草,吟兴写芭蕉。已作逃禅客,无烦折简招。
乍入剡中路,先令客望劳。湖将一曲远,山有四明高。
贺监今何在,谪仙宁独豪。荷花空满浦,惆怅发轻舠。
道术期经世,文章真史官。夫君斯已矣,挥扇涕阑干。
垂诏王心恻,遗言友道看。朝华披可恨,谁起楚臣餐。
芙蓉侧理莹鹅毛,翡翠回波濯兔毫。画成如玉应名玠,不觌甄妃讶姓曹。
拂石有声聆泗磬,种兰将采问湘皋。名士何妨矜独立,画师惟肖羡同袍。
同袍袍色华春草,同心心结娇文褓。待聘逢君席上珍,迷邦笑我怀其宝。
怀宝席珍从屈伸,光仪物色总传神。扇中鸾影秦王女,阁上麟图汉代臣。
臣是素丝还绣像,女贻彤管用书绅。奇字近耽扬子宅,微辞回动宋家邻。
宋邻扬宅才情出,花屿芗林保昭质。谁复罗胸有众星,谁能晞发临初日。
养德曾如纪渻鸡,植根肯变淮南橘。风流将尔乐衡门,年少何从奏宣室。
宣室兰台意不忘,琅玕绕屋坐江乡。千秋必向青云附,什袭还看宝轴装。
耕父尔何神,常游清冷渊。
宙穷亦如此,丰山无岁年。
九钟知霜鸣,感应出自然。
兹理讵可测,何有于圣贤。
妙境践幽嘉,纡襟共演车。润心奚假露,拈义不须花。
眼破人天相,宗承教别家。林间挹高秀,谈暮石门霞。
念尔云装客,寻仙石照门。虬鸾思欲御,日月厌为樊。
圣院参神侣,真峰访道言。桃花沿棹处,毋得更迷源。
可叹蓬庐士,衰迟尚一经。德贫心自守,穷逝气难平。
短日啼慈母,秋云泣友生。当时激昂意,抱取岱山征。