何人泉上记清游,茶具横陈晚未收。木叶尽随风扫去,万山清立寺门秋。
沿河舟尽发,牵缆号齐鸣。客梦惊初觉,离愁怕此声。
行云中夜遇,折柳几时生。顿识长安近,茫然感慨并。
采药荒原抚断碑,偶从樵叟坐移时。别来正想难寻处,岐路西风乱鬓丝。
美人隔千里,四德齐凤凰。声韵谐律吕,文绮动辉光。
梧叶飘金井,游子之何方。十书不一到,情如针刺伤。
相思绕我心,日夕千万重。年光坐婉娩,春泪销颜容。——孟郊
台镜晦旧晖,庭草滋深茸。望夫山上石,别剑水中龙。——韩愈
忆昔美人初别时,长亭两岸柳依依。
今日美人天之涯,美人美人胡不归。
忆昔君别妾,分破青鸾镜,
破镜如破心。与妾青相忆,
相忆图久深。忆昔妾别君,
剪断金凤钗,断钗如断肠。
赠君表相思,相思图久长。
一日一日复一日,青镜鸾孤钗凤支。
未必君相思,能如妾相忆。
寒衣剪就欲寄君,长安门外无行人。
雁声半夜西风恶,窗前一片梧桐落。
草堂人远只存诗,几席临风入咏思。
文印幸传同谷谱,祖灯犹照曲江碑。
濡毫省闼春霖足,立马君门夜漏迟。
憔悴江南老词客,柳边曾挹汉威仪。
昏昏瞑色,乱叶拥云扉。渚兰风润,庭桂露凉,香动秋帏。独向闲亭步月,阑干瘦倚,此情惟有天知。纵如其。黄花时节归来,因循已误心期。欲写相思寄与,愁拂鸾笺。粉泪盈盈先满纸。正寂寞,楼南雁过稀。
萧君死节义,罗氏重彝伦。礼谨春秋祀,恩隆内外亲。
九京宁有憾,两姓幸相因。千载斯堂在,闻风亦怆神。
淮浙千万山,兹山钟秀异。
山中四时好,雪景更佳耳。
危登俯八荒,岂无超诣士。
春游眩红紫,秋赏挹苍翠。
冲寒缭冰崖,问讯世能几。
山神出奇观,似慰远来意。
漫空飞六花,匝地掩无秽。
颇疑群玉府,飘堕人间世。
又疑姑射仙,与物洗疵疠。
意行辄有得,旷望了无际。
便欲呼云车,御风驾六气。
举酒酹初平,逍遥聊卒岁。