挈来司市正花时,补陋支倾费品题。
顾影自惭身是客,片帆又逐晓风西。
芦洲有病雁,雪霜摧羽翰,不辞道路远,置身湖海宽。
稻粱亦满目,鸣声自辛酸。
我正与此同,百忧双鬓残。
东归忽十载,四忝侍祠官。
虽云幸得饱,早夜不敢安。
乃知学者心,羞媿甚饥寒。
读我病雁篇,万锺均一箪。
桐庐江水碧,百丈见游鱼。
元是新安水,流从下濑初。
清风寒到底,明月静涵虚。
尘土谁难濯,人心自不知。
捲来沧海黄银浪,飞出层云白玉团。千古垂虹奇绝处,独凭三百赤阑干。
名花无影迹,寒气日凄凉。人间千万树,歇芬芳。紫微宫女,仙驭降霓裳。名在仙班簿,不属尘凡,洞天密锁云窗。
遗珰连宝珥,人世识天香。凝寒承雨露,傲冰霜。凌仙仙子,邂逅水云乡。更约南枝友,游遍江南,共归三岛扶桑。
真谛休谈欲度人,度人先自正其身。
天伦弃掷如萧梗,反认他亲作己亲。
更无一点涴铅华,状出冰枝糁玉葩。
十绝顿令侬北面,万如元住子东家。
自羞贫女钗边朵,难傍宫人额上花。
纵使朔风如铁劲,未妨雪月照槎牙。
病思羁怀少豫忻,暮年犹幸友多闻。
千枝管秃因稽古,一啜芹甘欲献君。
明主何曾轻朴学,后儒大率读今文。
藏山俟圣吾侪事,何秘时人好子云。
醇谨真贤胄,廉能亦吏师。
潘花一手种,韩木百年思。
良友招魂些,遗民堕泪碑。
今无黄绢笔,书墓叹吾衰。
岸冻树逾瘦,日高林始明。
瑶草密如积,玉泉中暗鸣。
初至心为动,欲归脚还停。
江洧千万峰,穿侬两鞋青。
如何鹧鸪岭,咫尺来未曾。