崇兰一日千里,长寿三年不飞。颓惰无人似我,精坚似子诚稀。
周郎二十四年少,盖世功名随一燎。
亲提三万走曹瞒,不以敌勍恨兵少。
豫州失匕已胆折,一日目明惊二妙。
最怜黄盖不知名,吏士相从倚营啸。
阿奴火攻本无策,破竹自繇人不料。
贪降纳侮理固宜,泥淖华容几尽剿。
西来行师有绝地,毋乃重诒千古笑。
镞湛纵是差可认,鼎峙讵关谋所召。
二乔春锁何足言,从此天光遂分耀。
我闻汉贼久染指,奋毒摇牙噬江表。
八荒囊括岂复遗,一蹙吴宫已为沼。
当时乘胜下部骑,考地当居楚南徼。
蒙冲逆斗须上流,揖寇那容越津要。
武昌霸基跬步耳,肯使国畿纷戟旐。
坡仙访古特寓意,横槊雄姿谁与吊。
故将异地眩疑辞,政恐因讹启讥诮。
沧浪六月卷晴雪,历历江山人物眇。
崩空乱石今几存,仿佛栖巢尚惊鸟。
夜深刁斗声四发,星斗满空群籁悄。
便须唤起紫绮裘,孤鹤南天楚江晓。
瑞牛出谷,既秉金籙。
短辕逐犊,池凤是续。
栖梧食竹,葩奇韵馥。
在此宝轴,手不可触。
神观玉立,宛若在目。
恍其展读,乌衣之曲。
将军魂梦绕旌旃,偃月谋成尚忍言。
一旦风波谁左袒,八陵荆棘自中原。
更无雁带边头信,惟有天知地下冤。
郁郁栖霞霞外树,墓门不掩鹳巢喧。
是邦凋瘵古来无,只为从前有羡馀。
第一切须除此弊,庶几民力少能舒。
绝顶樵翁总是仙,花红草绿自年年。
琼楼玉宇成虚诞,盘石长松足醉眠。
小窦偏能施雨泽,深崖常恐出云烟。
游人合作宿山计,家在孤城返照边。
海山深处拥旌旗,六十红颜未是迟。
千里行程中道返,百年心事几人知。
近家园小堪娱目,插架书多足课儿。
闲看好山忙作吏,主人得计只缘思。
百万人家夜雨鸣,市声唤出晓来晴。
谁知天与吾皇意,要不妨农不害民。
越王楼畔彬禅客,为法南游蚤出关。
曾驾铁船冲巨浪,又携锡杖过他山。
梦回故国非无侣,身比孤云只独閒。
君到诸方如问我,年来多病鬓毛斑。
老荷君恩付赤城,瘦筇扶上玉霄亭。
悬知地接溟溟海,坐见天横两两星。
作赋兴公虚想像,谪官司户实飘零。
衰翁何幸分符竹,一览东吴未了青。