薄衣初试晓寒轻,云阁残阴雨弄晴。
落去好花微有恨,生来野草半无名。
丹心爱国劳难破,白发欺人镊又生。
瘦绕石栏三十匝,绿杨何处脆莺声。
草际春回残雪消,强扶衰病傍溪桥。
东风不管梅花落,自酿新黄染柳条。
老凤苍然姿,雏凤锵然鸣。
一见渠父子,令人英气生。
大尚傲一世,不肯揖公卿。
小尚刷羽毛,势欲追风鹏。
吾州八千士,下笔电雹声。
小尚洒墨汁,一笑万人惊。
姓名登天府,纸价高帝城。
勖哉更摩厉,制胜在此行。
相遭又相别,勿作儿女情。
舟行得秀句,寄我增双明。
江南腊月前溪上,照水野梅多少株。
艳薄自将同鹄羽,粉寒曾不逐蜂须。
桃根有妹犹含冻,杏树为邻尚带枯。
楚客且休吹玉笛,清香飘尽更应无。
坟冢遍青山,高低占原谷。
向来路已荒,今迷问樵牧。
涉水到云林,隔岗闻近哭。
沃酒白杨下,悲风何飋飋。
雨止梨园残,鸠声在茅屋。
院落无人到,游丝自短长。细风添霁色,斜日转流光。
柳入莺边嫩,花飞燕外香。一杯春昼永,试与问年芳。
闲多乏交游,生晚欠知友。栖迟强逢迎,汩没惮趋走。
几年荒野外,已觉安井臼。一旦朝市间,时亦泥杯酒。
纷纷夸毗儿,落落穷独叟。由来事箪瓢,岂是厌升斗。
湖波风泛莲,野岸日移柳。为问吴山头,何如楚溪口。
士固贵诵说,人亦要力行。气质到深厚,心术尤分明。
贵贱易迁变,是非多战争。直宜刚且正,无复弱而平。
家住疏疏短短篱,并山支径自登跻。寒云四垂天惨惨,老木环锁风凄凄。
身从荒园叩古寺,眼暗孤城带清溪。寻僧与客少谈胜,兴罢归来乌夜啼。
出写清浅景,归穿苍翠阴。
平头均楚制,长耳嗣吴吟。
暮岭已佳色,寒泉仍好音。
谁同此真意,倦鸟亦幽寻。