造物作梅花,毫发无遗恨。
楚人称芳兰,细看终不近。
冰崖雪谷木未芽,造物破荒开此花。
神全形枯近有道,意庄色正知无邪。
高坚政要饱忧患,放弃何遽愁荒遐。
移根上苑亦过计,竹篱茅屋真吾家。
平生自嫌亦自许,妙处可识不可夸。
金樽翠杓未免俗,篝火为试江南茶。
人生宦游亦不恶,无奈从来宦情薄。
既不能短衣射虎在南山,又不能斗鸡走马宴平乐。
惟有钓船差易具,问君胡为不归去?片云雨暗玉笥峰,斜日人争石旗渡。
渡头酒垆堪醉眠,白酒醇酽鲈鱼鲜;菰米如珠炊正熟,蓴羹似酪不论钱。
翁唱菱歌儿舞棹,醉耳那知朝市闹。
城门几度送迎官,睡拥乱蓑呼未觉。
燕燕尾涎涎,横穿乞巧楼,低入吹笙院,鸭鸭觜唼唼,朝浮杜若洲,暮宿芦花夹。
嗟尔自适天地间,将俦命侣意甚闲。
我今独何为,一笑乃尔悭!世上悲欢亦偶然,何时烂醉锦江边?人归华表三千岁,春入箜篌十四弦。
两过道人争一蓬,岂非名号偶然同。
樗翁赖是无权柄,往问无家铁壁翁。
只有破裘禦寒色,遍将甜卦卖痴人。那知两个非师弟,一是钟离一洞宾。
闻道江乡吹战尘,叵堪鼙鼓震于邻。
荒城少有飞花处,高塚多无擘纸人。
沙塞榆枯难取火,玉关柳少化为薪。
遥知玉座焦劳处,闲却龙舟阁水滨。
浮荣已是卿惭长,勇退犹称相避贤。
先帝赐金挥未尽,不应全仰作碑钱。
瓜芋村边一亩宫,闭门不复问穷通。
生羞奏技伶人里,死怕标名狎客中。
讲学有谁明太极,吟诗无路和薰风。
身今老矣空追悔,但祝吾儿勿似翁。
江都车马满斜晖,争赴城南未掩扉。
要识梅花无尽藏,人人襟袖带香归。