戎马交驰际,柴门老病身。把君诗过日,念此别惊神。
地阔峨眉晚,天高岘首春。为于耆旧内,试觅姓庞人。
风流谁代子,虽有旧无双。欢酒言相送,愁弦意不降。
落花馥河道,垂杨拂水窗。海潮与春梦,朝夕广陵江。
半床秋月一声鸡,万里行人费马蹄。青野雾销凝晋洞,
碧山烟散避秦溪。楼台稍辨乌城外,更漏微闻鹤柱西。
已是大仙怜后进,不应来向武陵迷。
死别已吞声,生别常恻恻。江南瘴疠地,逐客无消息。
故人入我梦,明我长相忆。恐非平生魂,路远不可测。
魂来枫叶青,魂返关塞黑。君今在罗网,何以有羽翼。
落月满屋梁,犹疑照颜色。水深波浪阔,无使蛟龙得。
南国菖蒲老,知君忆钓船。离京近残暑,归路有新蝉。
岘首白云起,洞庭秋月悬。若教吟兴足,西笑是何年。
五岁优游同过日,一朝消散似浮云。
琴诗酒伴皆抛我,雪月花时最忆君。
几度听鸡歌白日,亦曾骑马咏红裙。
吴娘暮雨萧萧曲,自别江南更不闻。
五年悠哉游乐的时光仿佛只是朝夕,在某天,如同天上的浮云般,一下子消散了。
那共同抚琴、作诗、饮酒的友人们都弃我而去,这风花雪月之时,最是我想念你的时候。
多少次,我们一起伴着公鸡啼鸣醒来;也有过骑在马上,两人为美人作诗的事情。
听到歌姬在暮色里合着雨声的那曲调沧桑的歌曲,我又想到,自从在江南分别的那天,到现在还没听到你的消息。
何必问蓍龟,行藏自可期。但逢公道日,即是命通时。
乐善知无厌,操心幸不欺。岂能花下泪,长似去年垂。
二远相知是昔年,此身长寄礼香烟。绿芜风晚水边寺,
清磬月高林下禅。台殿虚窗山翠入,梧桐疏叶露光悬。
西峰话别又须去,终日关山在马前。
春初携手春深散,无日花间不醉狂。
别后何人堪共醉,犹残十日好风光。
每忆中林访惠持,今来正遇早春时。
自从休去无心事,唯向高僧说便知。