儒道苦不胜,迩来惟慕禅。触途非巧者,于世分沉然。
要地羞难入,闲居钝更便。清和挑菜食,闷寂闭花眠。
累遣期抛俸,机忘怕与权。妨春愁筦榷,响夜忆林泉。
匪石从遭刖,珠膏枉被煎。讨论唯子厚,藏退合吾先。
旧制群英伏,来章六义全。休旬一拟和,乡思乱情田。
苦辛垂二纪,擢第却沾裳。春榜到春晚,一家荣一乡。
题名登塔喜,醵宴为花忙。好是东归日,高槐蕊半黄。
窜逐勿复哀,惭君问寒灰。浮云本无意,吹落章华台。
远别泪空尽,长愁心已摧。二年吟泽畔,憔悴几时回。
三山怀谢朓,水澹望长安。芜没河阳县,秋江正北看。
卢龙霜气冷,鳷鹊月光寒。耿耿忆琼树,天涯寄一欢。
导漾自嶓冢,东流为汉川。维桑君有意,解缆我开筵。
云雨从兹别,林端意渺然。尺书能不吝,时望鲤鱼传。
王者应无敌,天兵动远征。建牙连朔漠,飞骑入胡城。
夜月边尘影,秋风陇水声。陈琳能草檄,含笑出长平。
平明走马上村桥,花落梅溪(xī)雪未消。
日短天寒愁送客,楚山无限路迢迢。
天色刚明,我们骑马送你到村口桥头。大雪连下几日积雪未消,枝头的梅花花瓣随风飘落,随着水流而去。
冬日昼短夜长,天寒地冻。在这黎明时分你离去,心中万般不舍啊。那绵延无际的楚山,想着路途遥远,沿途险阻,不得不为你担心。
平明:犹黎明。天刚亮的时候。走马:骑马疾走;驰逐。
客有思天台,东行路超忽。涛落浙江秋,沙明浦阳月。
今游方厌楚,昨梦先归越。且尽秉烛欢,无辞凌晨发。
我家小阮贤,剖竹赤城边。诗人多见重,官烛未曾然。
兴引登山屐,情催泛海船。石桥如可度,携手弄云烟。
尧没三千岁,青松古庙存。送行奠桂酒,拜舞清心魂。
日色促归人,连歌倒芳樽。马嘶俱醉起,分手更何言。
周子横山隐,开门临城隅(yú)。
连峰入户牖(yǒu),胜概凌方壶。
时作白纻(zhù)词,放歌丹阳湖。
水色傲溟(míng)渤,川光秀菰(gū)蒲。
当其得意时,心与天壤俱。
闲云随舒卷,安识身有无。
抱石耻献玉,沉泉笑探珠。
羽化如可作,相携上清都。
周先生隐居在丹阳横山,开门就看到秀丽的丹阳。
连绵的山峦围绕周围,壮观的景色胜过仙乡。
有空就写诗作曲,来了情绪就在丹阳湖上高唱《白纻词》。
丹阳湖水清秀荡漾,远胜过东海浩荡的感觉,水光山色与菰蒲草共显娇娆。
当你得意之时,心灵与天地融合在一体。
任天上云卷云舒,看世界人来人往,哪里还感觉到自己的存在?身不在,痛苦何在?
你身怀美玉而不露,心有高才而不显。
如果我们学道成功,就一起携手游览仙山琼阁。
横山:又名横望山,在安徽当涂县北六十里。四望皆横,故名横山。其南有丹阳湖。
方壶:方丈,海中三神山之一。
丹阳湖:在今安徽当涂县东南,周围三百馀里。
菰:即菰菜,俗称茭白。
“抱石”句:用卞和事。
羽化:谓成仙,即“变化飞升”之意。