济源山水好,老尹知之久。常日听人言,今秋入吾手。
孔山刀剑立,沁水龙蛇走。危磴上悬泉,澄湾转坊口。
虚明见深底,净绿无纤垢。仙棹浪悠扬,尘缨风斗薮。
岩寒松柏短,石古莓苔厚。锦坐缨高低,翠屏张左右。
虽无安石妓,不乏文举酒。谈笑逐身来,管弦随事有。
时逢杖锡客,或值垂纶叟。相与澹忘归,自辰将及酉。
公门欲返驾,溪路犹回首。早晚重来游,心期罢官后。
身危适他州,勉强终劳苦。神伤山行深,愁破崖寺古。
婵娟碧鲜净,萧摵寒箨聚。回回山根水,冉冉松上雨。
泄云蒙清晨,初日翳复吐。朱甍半光炯,户牖粲可数。
拄策忘前期,出萝已亭午。冥冥子规叫,微径不复取。
新年草色远萋萋,久客将归失路蹊。暮雨不知溳口处,
春风只到穆陵西。孤城尽日空花落,三户无人自鸟啼。
君在江南相忆否,门前五柳几枝低。
万里南来喜复悲,生涯何幸有归期。空庭叶散风摇落,旧邑人疏经乱离。
巴路千山秋水在,江花独树夕阳微。为君一话此中事,白首长沙知不知?
中州日纷梗,天地何时泰。独有西归心,遥悬夕阳外。
故人奉章奏,此去论利害。阳雁南渡江,征骖去相背。
因君欲寄远,何处问亲爱。空使沧洲人,相思减衣带。
长乐宫人扫落花,君王正候五云车。
万方臣妾同瞻望,疑在曾城阿母家。
常说人间法自空,何言出世法还同。微踪旧是香林下,
馀烬今成火宅中。后夜池心生素月,春天树色起悲风。
吾知世代相看尽,谁悟浮生似影公。
袁自陈分,初尚蹇连。越秦造汉,博士发论。司徒任德,忍不锢人。
收功厥后,五公重尊。晋氏于南,来处华下。鸿胪、孝侯,用适操舍。
南州勤治,取最不懈。当阳耽经,唯义之畏。石州烈烈,学专春秋。
懿哉咸宁,不名一休。趋难避成,与时泛浮。是生孝子,天子之宰。
出把将符,群州承楷。数以立庙,禄以备器。由曾及考,同堂异置。
柏版松楹,其筵肆肆。维袁之庙,孝孙之为。顺势即宜,以诹以龟。
以平其巇,屋墙持持。孝孙来享,来拜庙庭。陟堂进室,亲登笾铏。
肩臑胉骼,其樽玄清。降登受胙,于庆尔成。维曾维祖,维考之施。
于汝孝嗣,以报以祗。凡我有今,非本曷思。刻诗牲系,维以告之。
祖帐临鲛室,黎人拥鹢舟。坐蓝高士去,继组鄙夫留。
白日落寒水,青枫绕曲洲。相看作离别,一倍不禁愁。
水竹幽闲地,簪缨近侍臣。雍容乘暇日,潇洒出嚣尘。
树对思朋鸟,池深入养鳞。管弦高逐吹,歌舞妙含春。
老子叨专席,欢邀隔缙绅。此中情不浅,遥寄赏心人。