百年唯适意,富贵欲何如。直道人情远,迂儒世务疏。
溪山留造化,天地饷樵渔。尔辈成名后,应思早遂初。
萍踪无定复南游,垂老天涯且未休。满目波涛穷厉揭,空山薜荔自春秋。
久
荒秽驱风力,三秋贮月明。未归湖海棹,聊寄薜萝情。
翠竹独居色,寒蛩夜坐声。寂喧随万感,心与境俱清。
黄竹门墙尺五天,瓣香此日尚依然。千秋兀自绵薪大,三径劳君盼渡船。
酌酒消寒欣永日,挑灯讲学忆当年。宋元儒案多宗旨,肯令遗书叹失传。
夜色渺无际,廓然清我心。夜香一枝放,翻嫌昵我襟。
夜气满太虚,间诵香溪箴。
江水是弱水,久已沉羽毛。江水是江水,我岂无轻舠。
中流双鸳鸯,唼波影凌乱。鸳鸯且莫飞,我有好针线。
绣在合欢被,与汝日相见。
生事在诗篇,清才更少年。拜官原应宿,探句自如仙。
野兴独寻寺,秋吟多在船。无须见标格,一卷已脩然。
悔经窃药化嫦娥,空费霓裳咏大罗。历久终成千古恨,圆时常少缺时多。
幽人不可见,深避等猿猱。梅雨湿残雪,松风起暮涛。
山回疑地尽,石矗仰天高。借问衡门路,鹤鸣在九皋。
渌水蜿虹影动摇,襟边冷籁散亭皋。诸天鬓色吹神雨,一壑琴声送海涛。
仙梦影飘林外蝶,酒杯痕湿槛前鳌。飞龙石濑愁俱迥,忍和幽人廿五骚。