山水平生好,尝来说退居。无家归绂冕,有子侍篮舆。
湓浦方营业,濂溪旋结庐。零陵官俸剩,应得更添书。
开窗乍见水光平,漠漠春阴未肯晴。绝似江南好风景,一川烟雨画中行。
暄景转谐淑,草木目滋长。梅花覆树白,桃杏发荣光。
花柳芳菲二月时,名园剩有牡丹枝。风流杜牧还知否,莫恨寻春去较迟。
遮眼山万重,重重了无异。石磴缘乖崖,棱锷削膂臂。
长绳挽崇攀,众力留俯坠。有泉半沮洳,有田尽芜秽。
晚宿怀化亭,朝光引征骑。平畴乍轩溪,峻崿如引避。
苍翠透林间,斜睇翻妩媚。稍舒纡郁怀,遂纵青冥辔。
迢遥展流觌,浩荡生遐思。汩汩沅江来,棹讴杂清吹。
惜景追前程,长谣慰劳勚。
华阳巾鹤氅(chǎng)蹁(piān)跹(xiān),铁笛吹云,竹杖撑天。伴柳怪花妖,麟祥凤瑞,酒圣诗禅。不应举江湖状元,不思凡风月神仙。断简残编,翰(hàn)墨云烟,香满山川。
头戴华阳巾,身穿鸟羽裘,飘然而行。吹着响遏行云的铁笛,手握竹杖走遍天下。柳树鲜花作伴,善于饮酒、精于作诗的。不参加科举考试、做放浪江湖的高士,断绝尘思,做风月场中的神仙。残缺不全的书籍,挥墨成文,香满山川。
华阳巾:道士冠。鹤氅:用鸟羽做的长衣。铁笛吹云:铁笛的声音吹入云霄。铁笛:古时的一种笛,常为隐士所用。柳怪花妖:即柳树鲜花。酒圣诗禅:善于饮酒和精于作诗的人。诗禅:本指诗与道相合,一般泛指善于作诗的人。江湖状元:指不愿进取功名放浪江湖的隐士。断简残编:残缺不全的书籍。翰墨:即笔墨,这里指文章。
范叔绵袍暖一身,大裘只盖洛阳人。九州四海黄绵袄,谁似天公赐予均。
潜山隐君七十四,绀瞳绿发方谢事。
腹中灵腋变丹砂,江上幽居连福地。
彭城为我驻三日,明月满舟同一醉。
丹书细字口传诀,顾我沉迷真弃耳。
年来四十发苍苍,始欲求方救憔悴。
他年若访潜山居,慎勿逃人改名字。
风泉隔西屋,独夜寒自生。
开窗失山色,白云压前楹。
累尽得潇洒,去住俱不惊。
鼻息答僧钟,霜露人残更。
胜欲先生首倡游,得名四百有余秋。会无修菉千竿映,剩有空明一片浮。
星聚昔偏来胜友,陆沉今已尽神州。眼前风景依然好,一一题诗在上头。