丹霞蔽日。
采虹垂天。
谷水潺潺。
木落翩翩。
孤禽失羣。
悲鸣云间。
月盈则冲。
华不再繁。
古来有之。
嗟我何言。
别来多雨更多风,野水苍茫浸碧空。
惆怅数枝憔悴柳,不堪持赠胆瓶中。
扰扰香云湿未干,鸦领蝉翼腻光寒。侧边斜插黄金凤,妆罢夫君带笑看。
度关山,诘曲复崔嵬。虽有车,畏轮摧。十步五坐泣且啼,啼声一何悲。
疾风吹尘自我后来,回望故乡茫何睹哉。前睹黄河水,水流何瀺灂。
一夜胡马过,河边草如削。河边草如削,安能更民居。
居民尚远徙,行子欲何之。鸱枭为好音,豺虎亦规行。
四方不识人,来称弟与兄。温铁益知柔,茹荼益知甘。
平生少自足,临难追故欢。度关山,那得不沾衣。日夜见去人,寥寥归者稀。
曾向庐山睡里闻,香风六断世间春。
窃花莫扑枝头蝶,惊觉南窗半梦人。
三级桃花把要津,懿文储德在权衡。鸾雏将授三传托,虎榜先同一瓣盟。
荣以依光如昼锦,乐于兼善胜专城。履声早晚星辰上,弗与群仙地上行。
岂谓逃禅者,临岐欲别难。昔联东省玉,今佩楚江兰。
落日催回舸,春风岸客冠。披图见颜色,何异屋梁看。
云峰一径入幽栖,不信风光有瀼西。寒涧水喧知鹿下,遥林花动觉莺啼。
亭前玉舄仙灵宅,洞里金书太史题。欢赏日斜犹未洽,更携宾从过文溪。
雉意感尼父,鸿冥说商山。风尘谁不厌,君早去人间。
立马关门紫气前,丹梯无路可扳缘。地形下见秦中尽,鸟路翻从掌上悬。
西极千峰朝白帝,黄河一线落高天。餐霞无复萧台女,得驭茆龙亦可怜。