皎洁浑无染,团团孰与裁。秋风原不妒,四序自相催。
移得孤根过洞庭,禁埤曾送佩珂声。如今座上凉飙满,一扫炎荒瘴雨清。
湘水茫茫春意关,岑郎一睡片时间。
谁知行尽江南路,枕上离家枕上还。
雪残风信,悠扬春消息。天涯倚楼新恨,杨柳几丝碧。还是南云雁少,锦字无端的。宝钗(chāi)瑶席。彩弦声里,拚(pàn)作尊前未归客。
遥想疏梅此际,月底香英白。别后谁绕前溪,手拣繁枝摘。莫道伤高恨远,付与临风笛。尽堪愁寂。花时往事,更有多情个人忆。
风信:应时而至的风。悠飏:同悠扬。南云:以南云为思亲怀乡之词。无端的:无凭准。宝钗:嵌有金玉珠宝的分成两股的笄。瑶席:指华美的席坐。
个人:那人。
二月春花厌落梅。仙源归路碧桃催。渭(wèi)城丝雨劝离杯。
欢意似云真薄幸,客鞭(biān)摇柳正多才,凤楼人待锦书来。
厌:满足。引申为眷恋。“仙源”句:用刘晨、阮肇天台山遇仙故事。
凤楼:妇女居处。
鸾啼兰已红,见出凤城东。粉汗宜斜日,衣香逐上风。
情来不自觉,暗驻五花骢。
婵娟二八正娇羞,日暮相逢南陌头。
试问佳期不肯道,落花深处指青楼。
隐映罗衫薄,轻盈玉腕圆。相逢不肯语,微笑画屏前。
知向辽东去,由来几许愁。破颜君莫怪,娇小不禁羞。
楼上吹箫罢,闺中刺绣阑。佳期不可见,尽日泪潺潺。
泪尽珊瑚枕,魂销玳瑁床。罗衣不忍著,羞见绣鸳鸯。
君去期花时,花时君不至。檐前双燕飞,落妾相思泪。
空闺灭烛后,罗幌独眠时。泪尽肠欲断,心知人不知。
秋风一夜至,吹尽后庭花。莫作经时别,西邻是宋家。
独自披衣坐,更深月露寒。隔帘肠欲断,争敢下阶看。
昨夜裙带解,今朝蟢子飞。铅华不可弃,莫是藁砧归。
万里行人至,深闺夜未眠。双眉灯下扫,不待镜台前。
莺啼兰已红,见出凤城东。粉汗宜斜日,衣香逐上风。
谁凿天河露玉盘,登临却在画中看。高祠隐映丹青像,正笏分明谏诤官。
海鹤九霄摩翮劲,岩松千仞挺霜寒。河清欲见非容易,争似逢公一笑难。
半檐斜月人归后,一枕清风梦破时。
无奈梨花春寂寂,杜鹃声里只颦眉。
年年玉镜台,梅蕊(ruǐ)宫妆困。今岁未还家,怕见江南信。
酒从别后疏(shū),泪向愁中尽。遥想楚云深,人远天涯近。
长年累月对着玉境妆台,都是把自己打扮成时髦的梅花宫妆,已经厌倦得毫无兴趣了。至今还不见心上人回来,极想收到他的书信,又怕那信里报告他在外遇到不测的消息。
自从和他分别以后,我酒也少喝了,而在秋思中流尽了眼泪。我朝朝暮暮都挂念着羁旅在江南的心上人,他去的地方可比“天涯”还要遥啊!
镜台:上面装着镜子的梳妆台。梅蕊宫妆:喻女子华美妆饰,或喻梅花。江南信:咏对朋友的思念之情。
楚云:比喻女子秀美的发髻。