数顷烟波霭霭,半窗风荻潇潇。欲罢棹讴归去,月明又转溪桥。
桃叶山前宫漏迟,宫人傍辇持花枝。
君王喜凭绛仙立,殿脚争画双长眉。
欲抱琵琶弹出塞,结绮临春时事改。
井边忽见张丽华,忍听后庭歌一再。
折杨柳,烦纤手。金黄细缕牵春愁,送客年年汴河口。
汴水明,杨柳青。此时伤心无限情,同心结就孤舟行。
折杨柳,君知否?有书莫寄双鲤鱼,一度春风一回首。
公无渡河,河水瀰瀰。腥风怪雨捲空来,浊浪掀舟雪山起。
妾力挽公不我止,公既渡之竟如是。泪可竭,情可灭,河水东流何日歇?
旧是神仙职,群资大雅才。异书传岳渎,短梦到蓬莱。
胜绝尘寰外,天然石室开。白云为留客,不放出山来。
何用遗君玳瑁簪,双珠明月照同心。
原来得自鲛人室,说到相思泪不禁。
武陵十里桃花水,遥接仙家洞天里。桃花不隐洞中春,引得渔郎来问津。
洞中墙屋开村落,石田沙田足耕凿。阴连绿树昼昏昏,鸣鸡吠犬东西门。
渔郎相见惊相语,共问今朝是谁主。秦家虐㷔逐飞烟,司马独主江南天。
尊前论罢长叹息,醉掩松窗卧苔石。明朝出洞归故乡,回首万壑云茫茫。
山中此景知无有,千载词人说盈口。我欲携书上钓船,洞口去觅桃花源。
翩翩春燕。
端集余堂。
阴匿阳显。
节运自常。
厥貌淑美。
玄衣素裳。
归仁服德。
雌雄颉颃。
执志精专。
絜行驯良。
衔土缮巢。
有式宫房。
不规自圆。
无矩而方。
四夷重译贡。
百姓讴吟咏太康。
握中清酒马脑钟,裾边杂佩琥珀龙。欲持寄君心不惜,共指三星今何夕。