南山石嵬嵬。
松柏何离离。
上枝拂青云。
中心十数围。
洛阳发中梁。
松树窃自悲。
斧锯截是松。
松树东西摧。
特作四轮车。
载至洛阳宫。
观者莫不叹。
问是何山材。
谁能刻镂此。
公输与鲁班。
被之用丹漆。
熏用苏合香。
本自南山松。
今为宫殿梁。
神鸾栖高梧,爰翔霄汉际。轩翼飏轻风,清响中天厉。
外患难预谋,高罗掩逸势。明镜悬高堂,顾影悲同契。
一激九霄音,响流形已毙。
骥子局且鸣,铁阵与云平。汉家嫖姚将,驰突匈奴庭。
少年斗猛气,怒发为君征。雄戟摩白日,长剑断流星。
早出飞狐塞,晚泊楼烦城。虏骑四山合,胡尘千里惊。
嘶笳振地响,吹角沸天声。左碎呼韩阵,右破休屠兵。
横行绝漠表,饮马瀚海清。陇树枯无色,沙草不常青。
勒石燕然道,凯归长安亭。县官知我健,四海谁不倾。
但使强胡灭,何须甲第成。当今丈夫志,独为上古英。
仙岩瞰海涵真迹,古来却有人能识。舟行往来渺茫间,帆影分明印岩石。
潮生恶浪翻鱼龙,潮平千里如鉴空。夜深明月浸波底,隐映真如罨画中。
白马黄金勒,四足随风起。千金买宝刀,六郡良家子。
朝齧阴山雪,暮饮长城水。横行薄瀚海,一日能千里。
雪仇不顾身,报主宁恤死。壮士悲暮年,良马惜暮齿。
坐老风尘中,穷年胡为尔。月出沙碛黄,日落塞云紫。
独立横秋风,长嘶谢知己。
夜谈太华奇,朝来理轻策。似子独往意,自然生羽翮。
我无济胜具,心悬神仙宅。椓壁闻蚁缘,索度或猱掷。
即至玉女盆,莲花岂堪摘?颇穷造化由,能识巨灵擘。
一身出天地,笑看培塿积。归来毛髓异,定跨茅龙脊。
银潢未西倾,倒挂橐驼岭。森严岚气逼,深树黑无影。
明月如相寻,朗朗出松顶。科头坐其间,人意与山静。
潮声龛赭来,破屋小于艇。有客吹铁笛,声与江潮并。
高梧近十寻,老竹瘦千挺。澹忘遗物我,语妙杂醉醒。
诸君学道人,那不惜光景。清磬出疏寮,逃禅发深省。
紫燕衔花入小楼,东风镇日逗帘钩。柳眉未展丝千缕,不繫春光只繫愁。
我面不自识,我独知我心。欲古而不古,似今而非今。
读书不甚解,披画常摹临。无事且酌酒,有时还抚琴。
况遇好时节,花木有清阴。悠然禽鸟乐,我亦爱绿林。
静观皆自得,幸无尘俗侵。写意画图中,聊以开胸襟。
即时当行乐,何必问升沈。
阴风激人山雪动,空村入暮岁事微。
饥鸟挟子抱寒树,农夫牵茅遮坏扉。
塞北蒲宫何燥燥,城东草堂聊依依。
青灯照影忽不惬,却走出门月满衣。