昱爚银鞍狭路逢,长裙连带任流风。
身轻近识吴官燕,目断还惊洛浦鸿。
未许香囊安肘后,独怜丹枕在房中。
南国蝴蝶飞无限,一一雌随一一雄。
三更饱甘雨,翛然凉意秋。
惊霆驾风至,气欲掀我楼。
溟蒙划轩豁,稻陇如泼油。
兵凶岁相仍,糟糠甚珍羞。
天公一反手,少缓带犊谋。
诸贤自蒿目,百亩真吾忧。
乞得危身百尺竿,冥心晦息掩柴关。
自寻别墅开荒径,忽见高轩厌辔环。
海宇泬寥黄鹄举,风涛浩荡白鸥閒。
剑花落尽长堤圮,叹息英雄隐此山。
园林幂翠,燕寝凝香。华池缭绕飞廊。坐按吴娃清丽,楚调圆长。歌阑横流美眄,乍疑生、绮席辉光。文园属意,玉觞交劝,宝瑟高张。南薰难销幽恨,金徽上,殷勤彩凤求凰。便许卷收行雨,不恋高唐。东山胜游在眼,待纫兰、撷菊相将。双栖安隐,五云溪是故乡。
一纸家书百感生,宦游人负杜鹃声。廿年未遂慈帏养,万里轻分手足情。
栗里有田堪守拙,桃源无地可归耕。流光坐惜堂堂去,何日乡园昼锦行。
东风化鼠记桐华,别有青桐叶遍遮。欲试秋来如乳子,耽看阁外极妍花。
任他开落吴宫侧,谁把菁英上苑誇。蜂蝶不知高格调,拚教零落委泥沙。
早已逃俗类,从今朝始清绝。
皎皎不可侵,如看海□月。
结屋斗山下,山深人自閒。有时歌白石,高兴在青山。
大道无夷越,虚名自触蛮。悠然得真趣,异境是仙寰。
惹得诗名遍九州,酒徒棋伴半公侯。
离骚甘隐鱼鳞屋,乐府多传鳷鹊楼。
醉叶几窠藏菊径,蠹荷三亩护渔舟。
中原应有楼兰国,空锁吴钩到白头。
西望香炉雪,千峰晚色新。白头悲作吏,黄纸苦催人。多负登山屐,深藏漉酒巾。伤心公府内,手板日相亲。