夜里茫茫细雨回,枕边犹似走春雷。思量却是荒唐梦,几日思量自在来。
濯濯金明柳,年年照妾容。飞花怨春尽,落日渡江风。
草屋柴门风露凉,寒瓜收蔓力锄荒。
新栽莙薘恰逢雨,欲剪芹蓝犹待霜。
牧竖归来煨芋熟,田翁相就泼醅香。
里胥偶报徵苗急,自辟閒畦早築场。
难谌惟帝,厥命孔赫。鉴于九有,显相有德。先宋九君,既南而微。
微不遂倾,世臣毗之。世臣之家,鄮山之下。岁时来归,旗节车马。
冯轼而趋,衮衣佩璜。其绶伊何,将相之章。雄城渠渠,黎庶如雨。
相臣戾止,耄倪咸喜。岂无公侯,孰能后昆。三相二王,国存与存。
谁其尸之,其德有始。既受多祜,又有孙子。钜海汤汤,朔风荒荒。
不沦于危,不显其光。孰云菑播,而不有穫。天将昌之,嘉徵允灼。
崇堂有庭,其左有槐。匪植而生,惟德是培。天实培之,或戕于人。
人力虽劳,其能胜天。南园膴膴,有萌期蘖。其本如达,靡有摧害。
始轧而卑,忽拔而穹。其兆斯何,宜卿宜公。明明天子,俊乂是使。
矧兹世家,王公之嗣。嗟尔君子,天休汝膺。何以占之,灵槐在庭。
月高鸡犬静,门掩向寒塘。夜竹深茅宇,秋庭冷石床。
住山年已远,服药寿偏长。虚弃如吾者,逢君益自伤。
远别悠悠白发新,江潭何处是通津,潮声偏惧初来客,
海味唯甘久住人。漠漠烟光前浦晚,青青草色定山春。
汀洲更有南回雁,乱起联翩北向秦。
淳风今变俗,末学误为文。幸免投湘浦,那辞近汝坟。
山遮魏阙路,日隐洛阳云。谁念联翩翼,烟中独失群。
别愁已万绪,离曲方三奏。
远宦一辞乡,南天异风候。
秦城岁芳老,越国春山秀。
落日望寒涛,公门闭清昼。
何用慰相思,裁书寄关右。
风候:风物气候。
秦城:指长安。岁芳:指春花。越国:诸暨一带春秋时属越国。
公门:衙门。闭清昼:白天闭门。谓政务清闲。
裁书:写信。关右:即关西。泛指函谷关或潼关以西地区。
驱车陟峻阪,牛斃辙亦败。
羊肠虽云险,兹险最奇怪。
千里无爨烟,四顾多障碍。
烟草何茫茫,信是要荒外。
平生尝险阻,已负垂裳戒。
今兹有此行,其又谁怨憝。
上天实为之,於我无可奈。
死生安之命,靡靡咏行迈。
致命为见危,委质复何悔。
我躬即不阅,我后恤不逮。
隔年邻寺与追寻,一径听钟绝足音。
劫运更教孤气类,谏书忍问出呻吟。
江湖摩荡回天梦,几榻绸缪学道心。
收拾谁编独行传,岛人写恨海沉沉。
(谓刘潜楼居青岛为作状志及哀辞)