玉粒荣途税驾难,遁栖山屋乐颜簟。
写梅当画同谁赏,采菊成粮独自餐。
五字诗成消兴晚,半缻酒熟抵秋寒。
太空月色清如洗,多向疏林缺处看。
拜章坛下桂花清,客子看山眼更醒。
万竹梳风凉透碧,乱峰收雨晓争青。
城中佳客还相忆,月下幽泉政好听。
谁肯结茅邻远社,白家犹有旧池亭。
回峰月魄上,照我方壶寒。
轩窗绝四掩,流光压空阑。
凉袭荷沼幽,阴写竹迳乾。
远泉助清思,佩声何珊珊。
啼鸟寂无闻,何枝能择安。
空青闪虚碧,纖翳莫可干。
有酒此不斟,徒坐夜漏残。
相逢此时快,瞠目终宵看。
处顺初无累,安时故不忧。敢遗身后虑,甘向死前休。
有姊如工部,无儿似邓攸。悠悠天地意,还许望松楸。
三十二年役梦魂,故人老尽一身存。灯前细讲当时话,别后相思谁与论。
妾年四二三,始识月团团。十二学女工,刺绣如鸳鸾。
十九嫁夫家,事姑施衿鞶。夫婿良家儿,世籍为王官。
虽联朱紫贵,不习绮与纨。过庭执诗礼,开口若惊湍。
风仪在一时,争作玉人看。天地忽降毒,摧折青琅玕。
回首四十春,景光若流丸。贞心守松柏,芳性轶芝兰。
落月帘帷曙,西风机杼寒。沈思往昔事,泪下红阑干。
豪客至茅屋,举家窜林峦。入房卫病姑,身死白刃攒。
相向义怜释,视死色无难。亲知为叹息,保社为辛酸。
欲与上州府,为妾旌门阑。妾实无所愿,所愿在所安。
妇人往从人,阿母涕汍澜。送行遗之语,敬顺无违欢。
匹偶固有时,宁知忧患端。辛苦蹈物变,岂羡身独完。
殷勤谢旧故,闻者摧肺肝。
噫怀素,善草书。杂真行,世所无。妙之臻,理不殊。盍反观,同其初。
夜久喧渐息,叶落孤萤飞。寒山吐残月,不寝吝清辉。
舟楫翠烟中,鸡犬丛篁里。洞口有渔人,飞花莫随水。
至孝如君世罕闻,每于青史叹遗文。松楸冷落寒山路,刺史谁今是范云。