云物凄凉拂曙流,汉家宫阙动高秋。残星几点雁横塞,
长笛一声人倚楼。紫艳半开篱菊静,红衣落尽渚莲愁。
鲈鱼正美不归去,空戴南冠学楚囚。
怅然集汉北。
还望岨山田。
沄沄百重壑。
参差万里山。
楚关带秦陇。
荆云冠吴烟。
草色敛穷水。
木叶变长川。
秋至帝子降。
客人伤婵娟。
试访淮海使。
归路成数千。
蓬驱未止极。
旌心徒自悬。
若华想无慰。
忧至定伤年。
香散天街静玉珂,露台风殿夜如何。
星从河汉澹中落,秋在梧桐疏处多。
鸾影不曾离宝鉴,蛛丝先已缀金梭。
君王茧馆询遗事,却拟銮车共载过。
孤花片叶,断送清秋节。寂寂绣屏香篆(zhuàn)灭,暗里朱颜消歇。
谁怜散髻(jì)吹笙(shēng),天涯芳草关情。懊(ào)恼隔帘幽梦,半床花月纵横。
香篆:即篆香,形似篆文之香。
散髻:即解散发髻。据言此为一种发式,由南朝齐王俭所创。吹笙:指饮酒。关情:动情、牵惹情怀。唐陆龟蒙《又酬袭美次韵》:“酒香偏入梦,花落又关情。”
清才郑小戎,标的贵游中。万里云无侣,三山鹤不笼。
香和丹地暖,晚着彩衣风。荣路期经济,唯应在至公。
闲吟秋景外,万事觉悠悠。
此夜若无月,一年虚过秋。
闲暇之余漫步在秋天的夜色中低声吟唱,总觉得心里空虚郁闷、心里惴惴不安。
今天晚上如果再没有圆满的月亮,今年的秋天就算是虚度光阴了。
山行心迹已双清,骤见清溪眼为明。
鬼谷洞前符竹在,观音岩下魶鱼行。
宗师宴坐空余石,龙女分流不作声。
人影交横到林薄,绿烟深处一猿惊。
蜀江西来春水平,洲渚萦回春日明。江头女儿唱歌去,风送杨花迷远情。
山月斜临帐,山风细拂裳。萧萧碧烟静,炯炯白间凉。
境寂万缘息,心灰千虑亡。无端催曙鸟,底事厌宵长。
步上溪边百尺台,斩新秋色正伤怀。千屏翳绕碧云合,一字倾攲鸿雁来。