太湖三山口,中有西行舟。望望不相近,望中生远愁。
重露湿苍苔,秋风散杨柳。空藏兰蕙心,离恨如旨酒。
碧纱窗外叶骚骚,三更风作切梦刀。千里万里独为客,少年心事风中毛。
淹流既失策,贼至甘远屏。
往岁忆曾游,迳路犹可省。
今来冬向除,昔至夏方永。
山寒竹树疏,岁阴云雾冷。
破屋今已无,荒筠蔓枯颖。
昔人安在哉,经过涕垂领。
名场阅历莽无涯,心史纵横自一家。
秋气不惊堂内燕,夕阳还恋路旁鸦。
东邻嫠老难为妾,古木根深不似花。
何日冥鸿踪迹遂,美人经卷葬年华。
清晖杰阁几朝昏,吟咏曾喧白下门。
一别朱栏陪绮席,重来青草接荒村。
名章尚忆江秋句,短些谁招月夜魂。
老去情怀更萧瑟,懒从孤馆觅清樽。
俨然云转与风回,故国人看但石堆。
犹有鬼神供职守,不移行列待将来。
那知身百岁,未办屋三间。
见客慵开口,逢僧托买山。
喜无他志愿,幸不碍清闲。
社燕秋鸿里,人生各有还。
两傅常存好老心,汉廷元自少知音。
归来日日相娱乐,赖有君王旧赐金。
焚香书院最风流,莎草缘墙绿藓秋。近砌别穿浇药井,
临街新起看山楼。栖禽恋竹明犹在,闲客观花夜未休。
好是暗移城里宅,清凉浑得似江头。
病童随瘦马,难算往来程。野寺僧相送,河桥酒滞行。
足愁无道性,久客会人情。何计羁穷尽,同居不出城。
辞得官来疾渐平,世间难有此高情。
新秋月满南溪里,引客乘船处处行。