一雨五日余,南州三伏凉。
唤客近方沼,笑潭引杯长。
相将复登楼,月色在屋梁。
念我怀百忧,忽忽发变苍。
及此少自舒,觞咏未可忘。
孤光凛下照,景妙无留藏。
沙边数白鹭,欲下仍翔徉。
群动亦自得,如我四体康。
平生子游子,虚白生吉祥。
官舍并楼居,登临筋力强。
未可效王粲,居然思故乡。
剩得閒身镇自怜,更怜閒占此山泉。
满阶碧草客稀到,半榻白云人对眠。
窗影枝摇知雀踏,壁痕苔湿认蜗涎。
日长静看辛夷树,落尽閒花忘宿缘。
飙御已应归杳眇,博山犹自对氛氲。
不知入夜能来否,红蜡先教刻五分。
远水分潮绕埭东,幽栖曾此见元龙。灵源剩有千寻脉,沛泽还期九万风。
日影光摇鳞甲动,花阴晴覆醴泉浓。剑南胜事凭谁说,紫气苍茫两岸中。
桃李无光分落英,海棠姿色占春荣。云鬟绿拥妆初罢,醉脸红匀睡未醒。
任使无香真可意,放教千叶更多情。光风流转都能几,莫惜沙头倒玉瓶。
天与娇娆缀作花,更于枝上散馀霞。少陵漫道多诗兴,不得当时一句誇。
胭脂为脸玉为肌,未趁春风二月期。
曾比温泉妃子睡,不吟西蜀杜陵诗。
桃羞艳冶愁回首,柳妒妖娆只皱眉。
燕子欲归寒食近,黄昏庭院雨丝丝。
梅太清臞桃太肥,不浓不淡此花宜。
何人笔下有香字,为杜陵翁补逸诗。
春风用意匀颜色,销得携觞与赋诗。秾丽最宜新著雨,
娇饶全在欲开时。莫愁粉黛临窗懒,梁广丹青点笔迟。
朝醉暮吟看不足,羡他蝴蝶宿深枝。
岁时瞻拜倍伤神,回首中庭泪满巾。斯道未闻缘底事,直惭温饱负吾亲。