浮世惟高忱,平生有敞裘。
江花中酒日,巴雨落帆秋。
老矣英雄事,愚哉盗贼谋。
啼猿长自在,一笑下沧洲。
性与虽天纵,主世乃无由。何言泰山毁,空惊逝水流。
及门思往烈,入室想前修。寂寞荒阶暮,摧残古木秋。
遗风暧如此,聊以慰蒸求。
生平只说聱头禅,撞著聱头如铁壁。
脱却罗笼截脚跟,大地撮来墨漆黑。
晚年转复没刀刀,奋金刚杵碎窠窟。
他时要识圆悟面,一为渠侬併拈出。
学诗如学禅,所贵在观妙。
肺肝剧雕镂,乃自凿其窍。
冥心游象外,何物可供眺。
空山散云雾,仰避日初照。
旷观宇宙间,璀璨同晖曜。
但以此理参,而自诗料理。
持以问观空,无言但一笑。
跄跄大鹏,诞自北溟。假精灵鳞,神化以生。如云之翼,如山之形。
海运水击,扶摇上征。
嫦娥何意重相陪,三五清光去复来。对酒自怜鹦鹉杓,听萧犹似凤凰台。
咏偕童冠游宁倦,才擅东南美不猜。记得廿年曾此夕,雄心今被鬓毛催。
毳锦模糊覆橐驼,骎骎征骑度沙陀。寒冲绝漠戎装重,夜绕中华汉梦多。
诗健每因横槊赋,曲豪长爱击壶歌。勒功会待平吴策,万仞西山尚可磨。
倦倚西风十二楼,苦吟彊半为悲秋。几回搦管题红叶,怕逐春泉出御沟。
鸿鹄慕稻粱,日夜疑罝罘。蜻蛉善蜚翔,不为食饮留。
胶丝竹竿杪,童子与我仇。出处或类此,明明君子羞。
近世喜高论,罔知道沉浮。朵颐非吉人,赴海岂善谋。
万事固有理,彼哉宁易求。爱子智虑明,吾言非暗投。
成均桥门列者石,相传周宣员猎迹。
蓊勃时时云气生,倒薤依微破苔隙。
仿佛娲皇五色堕,错落星辰尚堪摘。
此石阅人人递喜,昌黎先生好尤癖。
可怜光价绝鼎钟,霜草风沙无怜惜。
元和到今复几岁,流落尤能脱臼珣。
金绳断钮玉柯迸,蝉榻何繇见光泽。
孔子删诗偶遗漏,不缘片碣谁搜索。
或疑成后蒐岐阳,椒举之言具楚籍。
车攻即类宣王诗,四牡东徂岂西适。
周家蒐苗世有事,平岐騕雒定何择。
大篆分明史籀手,诅楚卑卑其能役。
况复李斯七日叹,弱骨今犹相碣峄。
此书穆满当伯仲,争令支孽掩宗孽。
宇文偏陋复安取,一笑竖儒揣量窄。
甄丰奇字诚辱收,六体粗堪证今昔。
位置何须争甲癸,参差枉自疑君帛。
从教缺剥费摩挲,古意居然存耆硕。
显晦随人亦有时,一出雍凉几为客。
小雅终存王者气,夜夜精光岌相射。
护持岂为耽奇字,想像中兴在明辟。
方今太平无一事,风雅褭蕤孰捃摭。
但令梦寐到成宣,只字犹堪动心魄。
老生更访吉日碑,剔尽昆仑亦何益。
呜呼!石鼓歌成谁献闻,槐市阴阴土花碧。