潋潋横塘柳四围,雨馀来看绿阴肥。燕翎拂处波如縠,半幅深红漾落晖。
郑虔官冷饭不足,杜陵高歌劝归来。古人失意有如此,嗟我不去胡为哉。
山中屋庐殊未破,门前稻秫已堪栽。扶犁有子健如犊,不信石田荒绿苔。
徐州文壤基崇坛。老蔡径尺刳心肝。
铜槃照夜血光碧,上有惨澹双镆干。
请君载书许君死,彻器未竟盟已寒。
了知今人不如古,古人亦有难知处。
张生刎颈殓陈馀。郦儿给印屠诸吕。
劝君结交勿结心,报君多是逡巡人。
救饥重脱嗾獒厄,出淖曾叨食妈恩。
轻言诧心腹,心腹为祸媒。
畏途搀空薄侧掌,要离孤冢空崔嵬。
我愿中堂置瓮常盛酒,后列丝竹前宾友。
细腰灯前拓秋窗,有来白事酹其口。
交亦不必结,名亦不必闻。
燕南氍毹藉地醉,千载一笑平原君。
尧舜垂裳恭己时,天然真色复何为。欲知性善无言妙,此处端倪尚可窥。
丝布皆可服,本自机上分。布作缟素色,丝成罗绮春。
载染红紫艳,花色争鲜新。紫绮裁穷裤,红罗制舞裙。
细腰同结束,密与支体亲。回顾衣桁间,缟袂积埃尘。
罗绮虽见爱,私亵不可陈。布素虽见弃,拂拭有馀芬。
寒夜悄无声,虚廊走风叶。忽忽疑有人,欲窥心转怯。
渔歌听尽欲狂吟,一径人家柳影深。
天意似嫌花信早,东风吹雨又成阴。
酿蜜山蜂初割户,衔泥梁燕已成家。
春愁漠漠连芳草,閒过东园数落花。
酒能成病姑停饮,诗怕伤时莫浪吟。
客又不来春欲去,一帘花影哢鸣琴。
人间花草太匆匆,春未残时花已空。
自是神仙沦小谪,不必惆怅忆芳容。