一日不尽分,此日为虚生。一事不尽分,此事为无成。
顺逆常变中,努力得安行。我生自有定,宠辱何须惊。
炎夏居壁根,凉秋噪篱侧。
安得懒妇名,岂其旷乃职。
不念作茧劳,徒能促人织。
芦花一股水,弭楫日已暮。
山间闻鸡犬,无人见烟树。
行逐羊豕迹,始识入市路。
菱芡与鱼蟹,居人足来去。
渔家无乡县,满船载稚乳。
鞭笞公私急,醉眠听秋雨。
一来高处望,远近尽秋容。
秀气归才子,清风属钓翁。
溪晴分别港,山阙见他峰。
独慢慢凉宵月,无因宿此中。
齑盐三十载,刻苦战文场。灯火简编夜,江湖髭鬓霜。
雁声随挂席,秋色欠游湘。归日无他物,惟诗满古囊。
里闬如君苦绩文,几年良玉困炎昆。
鹗书快甚催随计,鹤发忻然慰倚门。
袍绿光华应分有,汗青久远要名存。
江头目送西行棹,惊起骊龙渴睡昏。
我本高阳徒,平生意气凌清虚。
词锋即日未见试,壮年束手来穷途。
蛟龙岂是池中物,风雨不夹狂不得。
五都年少莫相猜。鸾凤鸡犬非朋侪。
志士抱全节,愚下焉复知。
宁作鸾凤饥,不为鸡犬肥。
君不见淮阴汉将未逢时,市人颇解相轻欺。
又不闻宣尼孜孜救乱治,厄宋围陈亦何已。
往者尚有然,余生勿多耻。
休夸捷给饶声光,莫以柔滑胜刚方。
我爱前贤似松柏,肯随秋草凋寒霜。
道在康民致尧禹,岂要常徒论可否。
兴来转脚上青云,何必羸驴苦相侮。
何人斸得一片木,三尺春冰五音足。一弹决破真珠囊,迸落金盘声断续。
飘飘飖飖寒丁丁,虫豸出蛰神鬼惊。秋鸿叫侣代云黑,猩猩夜啼蛮月明。
潏潏汩汩声不定,胡雏学汉语未正。若似长安月蚀时,满城敲鼓声噒噒。
青山飞起不压物,野水流来欲湿人。伤心忆得陈后主,春殿半酣细腰舞。
黄莺百舌正相呼,玉树后庭花带雨。二妃哭处山重重,二妃没后云溶溶。
夜深霜露锁空庙,零落一丛斑竹风。金谷园中草初绿,石崇一弄思归曲。
当时二十四友人,手把金杯听不足。又似贾客蜀道间,千铎万磬鸣空山。
未若此调呦呦兮啁啁,嘈嘈兮啾啾。引之于山,兽不能走。
吹之于水,鱼不能游。方知此艺不可有,人间万事凭双手。
若何为我再三弹,送却花前一尊酒。
风流谁代子,虽有旧无双。欢酒言相送,愁弦意不降。
落花馥河道,垂杨拂水窗。海潮与春梦,朝夕广陵江。
素业大梁郊,开门即广野。簸弄无沧流,安得清泉泻。
凿井汲澄深,学作灌园者。畦蔬杂花卉,犹堪树枌槚。
井上琼枝秀袅娜,十年相见碧崖峨。玉山鸾凤几时至,乞与高梧长作窠。