黄檗无多法,维摩不二门。此间堪折柱,吾道亦难言。
学者初何有,师乎贵不烦。十年成我志,今日是君恩。
桃李无光分落英,海棠姿色占春荣。云鬟绿拥妆初罢,醉脸红匀睡未醒。
任使无香真可意,放教千叶更多情。光风流转都能几,莫惜沙头倒玉瓶。
明月孤山处士家,湖光寒浸玉横斜。似将篆籀纵横笔,铁线圈成个个花。
拙应聊自赏,清未许人知。片玉休相比,繁霜枉竞疑。
意销残月夜,魂断晓寒时。此意孤山解,千秋令我思。
晓色微茫尚带星,修蹊荦确断人行。
独支瘦竹身犹健,高入重云地忽平。
落月正当山缺处,细泉频作雨来声。
上方灯火青林曲,隐隐疏钟一再鸣。
晓枝开早未多稠,屡嗅清香不忍收。
万木已知春尽到,百花常负後来羞。
东风也合相和暖,腊雪无端欲滞留。
满眼萧疏正堪惜,莫将棋笛起人愁。
卷絮风头寒欲尽,
坠粉飘红,日日成香阵。
新酒又添残酒困,
今春不减前春恨。
蝶去莺飞无处问,
隔水高楼,望断双鱼信。
恼乱层波横—寸,
斜阳只与黄昏近。
小梅风韵最妖娆。开处雪初消。南枝欲附春信,长恨陇人遥。
闲记忆,旧江皋。路迢迢。暗香浮动,疏影横斜,几处溪桥。
出墙花,当路柳。借问芳心谁有。红解笑,绿能颦。千般恼乱春。
北来人,南去客。朝暮等闲攀折。怜晚芳,惜残阳。情知枉断肠。
“出墙”二句:指妓女。
“朝暮”句:敦煌曲子词《望江南》:“莫攀我,攀我太心偏。我是曲江临池柳,者人折去那人攀,恩爱一时间。”
新叶初冉冉,初蕊新霏霏。逢君后园宴,相随巧笑归。
亲劳君玉指,摘以赠南威。用持插云髻,翡翠比光辉。
日暮长零落,君恩不可追。