层轩新筑涧之濆,日射丹书草木薰。天末火流秋沆砀,冈头玉润晓絪缊。
清寒恍对晴山雪,散漫如瞻华岳云。不似滕王高阁上,珠帘捲雨又斜曛。
夹岸危崖接太虚,人家都在峡中居。风高露冷街灯暗,卧听涛声入井闾。
客程咫尺亦天涯,况复千山似犬牙。岁暮曰归空有泪,锦城虽乐不如家。
老亲衰病今安否?荆妇撑持亦苦耶。昨夜梦中风景好,轻舟一叶下三巴。
又见清明雨若丝,东风轻拂绿杨枝。赏花车向春山去,沽酒人随夜月归。
家在迢遥三峡内,梦醒恍惚五更时。忽闻邻舍传欢笑,能不凭栏动客思。
良人朝早半夜起,樱桃如珠露如水。
下堂把火送郎回,移枕重眠晓窗里。
缟带随车去莫攀,诗名重见动江关。画船醉倚芙蓉露,吟到西湖第几山。
淮民穷到骨,忍复搥其肌。
不知铁钱禁,作俑者为谁。
行商断来路,清野多流离。
主人日边来,四牡驱以驰。
或云易之是,或云收之宜。
几人困往返,遂逐文书移。
救焚卒无策,燎火久益滋。
缅怀征搉初,山海煮摘时。
虽云便公家,亦复挠其私心。
今者纵虎豹,而使渴与饥。
萧萧芦苇林,日夜边风吹。
悲哉淮南民,持此将安之。
片片驱鸿急,纷纷逐吹斜。到江还作水,著树渐成花。
越喜飞排瘴,胡愁厚盖砂。兼云封洞口,助月照天涯。
暝见迷巢鸟,朝逢失辙车。呈丰尽相贺,宁止力耕家。
看雪乘清旦,无人坐独谣。拂花轻尚起,落地暖初销。
已讶陵歌扇,还来伴舞腰。洒篁留密节,著柳送长条。
入镜鸾窥沼,行天马度桥。遍阶怜可掬,满树戏成摇。
江浪迎涛日,风毛纵猎朝。弄闲时细转,争急忽惊飘。
城险疑悬布,砧寒未捣绡。莫愁阴景促,夜色自相饶。
春柳黄如鹅,春风扬绿波。美人在何许,忽若阻山阿。
攀条弄白日,常恐岁蹉跎。怀思郁不舒,佳期将奈何。
良辰难骤得,临风空浩歌。