那时那日此门中,桃花树下初相逢。
只见仙人种桃树,未闻仙人看花红。
朝朝期待仙人顾,日日桃花笑春风。
忽闻仙踪一朝至,桃花人面分外红。
桃花谷里桃花仙,桃花美人树下眠。
花魂酿就桃花酒,君识花香皆有缘。
美酒消愁愁不见,醉卧花下枕安然。
花中不知日月短,岂料世上已千年。
不入浊世凡尘染,情愿枝头做花仙。
春来三月香风送,便是花奴问君安。
倚槛娇无力,临风香自生。
旧时姚魏种,高压洛阳城。
长松百尺荫清溪,倒影波间势转低。
恰似春雷未惊蛰,髯龙头角暂皤泥。
故事开元重牡丹,沉香亭北冷泉南。
如今颜色还依旧,风雨江东月润三。
黄花无主为谁容,冷落疏篱曲径中;
尽把金钱买脂粉,一生颜色付西风。
谷雨花枝号鼠姑,戏拈彤管画成图。
平康脂粉知多少,可有相同颜色无。
边理枝头花正开,
妒花风雨便相催。
愿教青帝常为主,
莫遣纷纷点翠台。
天与娇娆缀作花,更于枝上散馀霞。少陵漫道多诗兴,不得当时一句誇。
芬芳红紫间成丛,独占花王品第中。到底只留为谑赠,更劳国史刺民风。
每对春风竞吐芳,胭脂颜色更浓妆。含羞自是不言者,从此成蹊入醉乡。