雪格冰姿蜡蒂红,水边山畔淡烟笼。江风也似知人意,密递清香到室中。
胭脂为脸玉为肌,未趁春风二月期。
曾比温泉妃子睡,不吟西蜀杜陵诗。
桃羞艳冶愁回首,柳妒妖娆只皱眉。
燕子欲归寒食近,黄昏庭院雨丝丝。
若个龙眠手,能传处士诗。借他窗上影,写作雪中枝。
顷刻回春色,轻盈动玉卮。不能殷七七,横笛月中吹。
恨紫与愁红,飘零西复东。离枝犹带雨,拂树乍惊风。
客去小斋静,鸟啼春榭空。物情有荣落,祗是与人同。
知宰极边地,三年鬓已斑。对愁犹有子,屡转不离蛮。
瘴岭天常晦,荒城昼亦关。相思情倍切,春梦共家山。
春来又春去,花落复花开。老少寻常事,何须废酒杯。
杖履(lǚ)逍遥五柳旁,一辞独擅(shàn)晋文章。
黄花本是无情物,也共先生晚节香。
杖履:扶杖漫步。五柳:陶宅边种有五棵柳树。一辞:指《归去来兮辞》。撞车:长于,压倒。
园中有早梅,年例犯寒开。少妇曾攀折,将归插镜台。
犹言看不足,更欲剪刀裁。
闺夕绮窗闭,佳人罢缝衣。理琴开宝匣,就枕卧重帏。
夜久灯花落,薰笼香气微。锦衾重自暖,遮莫晓霜飞。