展开阅读全文
慇勤里社间,谈笑文字会。平生一尊酒,无虑千百醉。
问梅穷涧冈,乐事此其最。风霜尽木末,冰雪封户外。
谁其念岑寂,自得以颠沛。岁寒二三友,已不数苍桧。
卓彼方山翁,自许行偕辈。古心味玄酒,于世百不嗜。
少小诵佳篇,搜句亦奇伟。年来久不作,吾党几丧气。
珠璧忽堕前,畴昔曾梦寐。三咏结束语,坐令百感至。
来者恐未然,往者非所计。汗青几名节,徒起千载喟。
展开阅读全文
作意每不偶,邂逅与心会。
畴昔问寒梅,李园不成醉。
今夕亦何夕,见此万花最。
独立如高人,凛凛尘世外。
藤藓半侵剥,风雪几颠沛。
蕞尔篱落间。劲气夺松桧。
下视桃李场,碌碌千百辈。
古淡不入眼,何能供世嗜。
苦心抱岁寒,天其知我矣。
此行得此花,嶷然为增气。
置之几席间,相对喜不寐。
有果硕不食,明朝日南至。
芽蘖蔌未知,尔乃太蚤计。
三嗅味清绝,令人发长喟。
展开阅读全文
士有当世志,谁肯专诗名。
自古巧文字,与道关废兴。
倾座听君语,雄辨穷粗精。
目中无全牛,肯綮技未经。
胡为趁风月,候虫相与鸣。
静夜诵佳什,泠然如梦醒。
瘦语自腴泽,险句自稳平。
譬彼有源水,随流作幽清。
奇抱叹皓首,败屋挑寒灯。
天运岂其然,人力非所能。
我读渊明诗,悠悠千古情。
衔觞岂好饮,采菊非餐英。
何时共皋益,赓歌在虞庭。
万顷琼瑶烂不收,从今便合庆来牟。
与君莫负登临约,不是偷闲作浪游。
剩船鹦鹉洲。题诗黄鹤楼。金谷铜驼梦,湘云楚水愁。
少年游。好怀依旧,故人还在不。
漠漠复霏霏,为君垣上衣。昭阳辇下草,应笑此生非。
掩蔼青春去,苍茫白露稀。犹胜萍逐水,流浪不相依。
花与残春作泪垂。何论茵溷已辞枝。怜花切莫误情痴。
听雨听风成暂遣,如尘如梦最相思。肠断都不似年时。
荏苒霜华改鬓丝。自从青镜见颦眉。杜鹃啼彻落花时。
屏上有山非小别,钗头无凤不常离。一泓清泪影娥池。
一晌温存爱落晖,伤春心眼与愁宜,画阑凭损缕金衣。
渐冷香如人意改,重寻梦亦昔游非。那能时节更芳菲。
红到山榴恨事多。断无消息奈愁何。尊前唱彻懊侬歌。
猧子局翻悲短劫,鲛人泪织委空波。钿盟禁得几蹉跎。