姑射山头冰雪仙,人间一见便丰年。
却应羞死琴台女,不得乃翁分一钱。
春色遽如许,春愁无柰何。
看山连楚越,端坐惜羲娥。
吾子频相见,新诗苦未多。
试穿一两屐,从我上烟萝。
诗人月下见梅花,著力形容极口誇。若使月明中见菊,欲将何语为褒嘉。
表里山河舜帝基,圣君馆殿选贤知。
开筵想任佳人拥,游寺应嫌俗吏随。
政讶龚黄推绝席,文疑元白竖降旗。
逍遥楼向闲登处,几感皇唐御制诗。
荣虽同雨露,晚不怨乾坤。
五色中偏贵,千花后独尊。
馨非惭黍稷,采合胜蘋蘩。
蛱蝶寒犹至,鹪鹩静亦存。
味堪资玉铉,光欲夺金樽。
带雾丛犹密,经霜艳更繁。
砌虫亲有路,梁燕识无门。
薜荔宜求友,茱萸好结婚。
栽培劳婢仆,服食教儿孙。
易把方先哲,难为继后昆。
败莎承亚朵,落叶拥纤根。
虽异皇家瑞,宁孤白帝恩。
延龄仙诀著,应候礼经言。
不与群芳竞,还如我避喧。
玉壶冰始结,循吏政初成。既有虚心鉴,还如照胆清。
瑶池惭洞澈,金镜让澄明。气若朝霜动,形随夜月盈。
临人能不蔽,待物本无情。怯对圆光里,妍蚩自此呈。
高高华亭,有鹤在屏。削玉点漆,乘轩姓丁。
暮云冥冥,双垂雪翎。晨光炯炯,一直朱顶。
含音俨容,绝粒遗影。君以为真,相期缑岭。
渥洼龙种散云时,千里繁花乍别离。中有重臣承霈泽,
外无轻虏犯旌旗。山川自与郊坰合,帐幕时因水草移。
敢谢亲贤得琼玉,仲宣能赋亦能诗。
江平芦荻齐,五两贴樯低。绕郭覆晴雪,满船闻曙鸡。
鳣鲂宜入贡,橘柚亦成蹊。还似海沂日,风清无鼓鼙。
苍苍枫树林,草合废宫深。越水风浪起,吴王歌管沈。
燕归巢已尽,鹤语冢难寻。旅泊彼何夜,希君抽玉琴。