青云得志士,颐指快所欲。万事付杯酒,粉黛贮金屋。
嗟我骨相穷,不受富贵逐。嗜欲人所同,有时未免俗。
青奴颇专房,高卧擎老足。黄妳最如意,开卷醒困目。
暖寒命脚婆,冻衾转旸谷。开樽唤汤妇,新醅温酃渌。
始得此四人,明珠不计斛。呼之即来前,相娱不相触。
时人皆笑之,画饼岂充腹。我亦翻自笑,竹窗听戛玉。
春岸波平汀草深,江云黯黯作愁阴。
诗材眼界知多少,欲罢不能聊一吟。
玉琢孤峰厌富沙,人行峰顶步云霞。
溪流缓去几回曲,树色幽分无数家。
翠拂寒烟平似水,红飘霜叶远如花。
明朝重向城中望,对此孤峰应不差。
半落庭前叶,始知秋意新。
风严柳疏细。霜薄水清匀。
句裹存佳景,诗成题未有,
翰墨伴清閒。
亭皋霜重飞叶满。听西风断雁。闲凭危阑,斜阳红欲敛。
行人归期太晚。误仿佛、征帆几点。水远连天,愁云遮望眼。
江头伊轧动柔橹。渐楚天欲暮。浩荡轻鸥,波间自容与。
岸蓼汀苹无绪。更满目、潇疏江树。此意何穷,凭谁图画取。
怪底浮云翳碧空,千山秋色入溟濛。何当一扫群阴尽,坐看东方片日红。
寒云暮羃结秋阴,月淡霜娥冷不禁。
更祝江波休荡漾,莫令清影碎浮金。