贲园心远不闻喧,浅白深红绕砌繁。睡足窗前残蝶舞,翩翩犹恋太真魂。
堂堂自是出群雄,独立苍茫唱大风。不尽波澜生笔底,无穷宇宙在胸中。
壮图未已头颅白,噩梦曾经劫火红。蜀水巴山君共我,照人肝胆总相同。
桥上车马发,桥南烟树开。青山斜不断,迢递故乡来。
楼下南来水,清泠百尺深。
菰蒲终夜响,杨柳半溪阴。
日月驱人世,江湖动客心。
向来歌舞宴,达晓看横参。
道岂污隆易,身由洁素全。柏舟凌黑浪,蓬首戴皇天。
木拱终同穴,兰摧不异阡。何人纪贞烈?留取姓名传。
延陵陈母具柔慈,训子成名鬓亦丝。楼护起家元自蚤,冯勤补衮不嫌迟。
旨甘每却熬波味,燕飨长怀剪发思。未拜恩封先已没,后来阡表有馀悲。
暖日烘晴二月天,万丝垂舞竞春妍。
谁移西蜀寸根远,独领东风一笑嫣。
醉脸凝脂朝过雨,红妆照烛夜笼因。
漫山百卉空粗俗,知是流霞第一仙。
昔闻游客话芳菲,濯锦江头几万枝。
纵使许昌诗笔健,可能终古绝妍辞。
濯锦江头树,移根药砌中。
只应春有意,偏与半妆红。
杳霭何惊目,鲜妍欲荡魂。
向人无限思,当画不胜繁。
浩露晴方浥,游蜂暖更喧。
祇应春有意,留赠子山园。