林梢石气午难开,路古人稀半是苔。铃语声声行不得,乱山寒雨马驮煤。
玉龙出盘谷,翘首对新城。水带环桥绿,风铃触石鸣。
回翔本无意,屈曲尚多情。鸟迹留仙谶,谁人识姓名。
映日含风白苧衣,香飘晴雪弄春晖。故人骑马不相识,蛱蝶自来衣上飞。
去后朝朝有所望,过江才觉别离长。梦君不及魂飞苦,怨我强如意感伤。
大海回波终共命,朔风吹雪已盈肠。早知澹泊生烦恼,何苦当时不忍狂。
瘦得冰肌骨亦清,诗人於尔独关情。
孤高不受尘埃涴,洁白独嫌缟练轻。
天下有花皆北面,岁寒惟雪可同盟。
当时只欠灵均识,不与离骚写姓名。
渔火宿江村,何人识此情。
变名张俭老,去国蔡雍轻。
独树桥头雨,寒钟夜半声。
春洲有归雁,无那暗魂惊。
孤馆寒梅发,春风款款来。故园花落尽,江树一枝开。
吴兵曾驻黑云都,江左夷吾此卜居。
休把乌衣轻马巷,悬鹑结驷总丘墟。
蕞尔邢侯国,巍然昭义军。未能为晋重,忽已被梁分。
壤沃连三郡,时移出四君。苍茫怀古意,群丑谩纷纭。
山深春未动,沙浅水欲冰。
玉梅於此时,靓妆略无朋。
露蕊欲的皪,月枝持鬅鬙。
俨如江汉女,可爱不可陵。
他年江南路,晓妆犯严凝。
寻香烟雨中,横斜插茅簦。
却数今几日,痴如秋后蝇。
北岭枝欲空,谁与扶一登。
聊分窥水影,依我照字灯。
坐使惜花梦,临风脚腾腾。
昔如梦中蝶,今学桑下僧。
了知菩提长,念起我何曾。