秋来天气好,不复惧炎威。临水观人钓,拔竿惊鹤飞。
清风微拂面,凉汗漫侵衣。略爱行吟处,閒云共落晖。
寂寥东郭外,白首一先生。解印孤琴在,移家五柳成。夕阳临水钓,春雨向田耕。终日空林下,何人识此情。
匹马风尘色,千峰旦暮时。遥看落日尽,独向远山迟。
故驿花临道,荒村竹映篱。谁怜却回首,步步恋南枝。
萧条方岁晏,牢落对空洲。才出时人右,家贫湘水头。
苍山隐暮雪,白鸟没寒流。不是莲花府,冥冥不可求。
陈子赋可喜,十诗仍好辞。
亦云余事尔,何累壮夫为。
语浸初已漫,笔峰时出奇。
息肩当益学,葵圃未应窥。
世上浮名总是閒,诗篇何意落人间。乱来无地堪招隐,惟有华阴一片山。
谢守高斋结构新,一方风景万家情。群贤讵减山阴会,
远俗初闻正始声。水槛片云长不去,讼庭纤草转应生。
阿连诗句偏多思,遥想池塘昼梦成。
无生深旨诚难解,唯是师言得正真。
远近持斋来谛听,酒坊鱼市尽无人。
会稽有佳士,华扁题新居。临轩不种菊,绕槛惟栽蔬。
深春初雨霁,嫩绿盈庭除。多均性淳雅,乐此勤诗书。
晨餐止姜芥,晚炊多菁薤。不慕腥与膻,澹泊心自如。
年来已腾达,青骢映华裾。将谓厌梁肉,轩扁堪成虚。
孰识君子心,穷达同一初。节操日弥坚,此味恒不疏。
嘉训祖先哲,千载齐芳誉。他年纪青白,舍子其谁欤。
忽闻君病剧,凄断不堪陈。旋得瞑眩药,犹惊矍铄神。
树盆嘱后事,花罐取藏身。自此不须用,都应赠与人。