请公无渡河,河广风威厉。樯偃落金乌,舟倾没犀枻。
绀盖空严祠,白马徒生祭。衔石伤寡心,崩城掩孀袂。
剑飞犹共水,魂沈理俱逝。君为川后臣,妾作江妃娣。
秋月始纤纤,微光垂步檐。朣胧入床簟,仿佛鉴窗帘。
帘萤隐光息,帘虫映光织。玉羊东北上,金虎西南昃。
长门隔清夜,高堂梦容色。如何当此时,怀情满胸臆。
智者在不惑,君子贵知几。彼昏有耳目,无能辨是非。
蜀犬尽鸣吠,羲轮自光辉。古人不可作,垂涕沾吾衣。
扁舟落日成安驿,驿前危樯密如箦。岸高浪急不得前,争先进寸复退尺。
须臾缆定心稍安,独据胡床坐深夕。水边灯影正晶荧,陌上铃声还络绎。
才听打鼓按官船,又见驱车送行客。揽衣近前试问谁?往来一日多数百。
中原征需苦繁剧,江南转输严督责。况今使者类狼贪,水陆鲜肥随口索。
致令编户疲差役,生计萧条徒四壁。已将弱女纳官钱,更遣中男补丁额。
曩时河上几人家,今日飘零竟无迹。请君置此勿复言,言罢空令愁思积。
几点残星散空碧,船头别我东窗白。
鸟在林梢脚底看,夕阳无际戍烟残。冻开河水奔浑急,
雪洗条山错落寒。始为一名抛故国,近因多难怕长安。
祖鞭掉折徒为尔,赢得云溪负钓竿。
丈夫不爱死,成仁心所安。殒身苟无故,哀哉徒自残。
水能杀人人共知,公独茫然狂以痴。黄河渺渺无津涯,乃欲绝流而渡之。
公也溺死人谁悲,世路如何,险恶实多?平地倏忽,滔天风波。
利淫欲饵,孰知其佗?不见不闻,纵横网罗。固不必如公之痴,可揕以鱼中之铍,亦不必如公之狂,可禽以伏甲之觞。
眼前言笑百媚出,宁知兵刃罗心肠。公无渡河河无津,箜篌一曲愁杀人。
挂席出邗沟,长江接远流。晴霞光海树,初日起沙鸥。
山色微浮玉,潮痕不辨牛。忽过京口渡,绝爱晓风柔。
各有性情,倚立坐行。高深得手,黑白分枰。山川满目,今古纵横。
跃渊鱼在,在阴鹤鸣。马宜芳草,人乐群英。瀛洲胜迹,始唐迄明。
藏身谁子,有貌无名。春风铿尔,意往神迎。
携手入青山,输情凭绿斝。自赧酒肠轻,浩落因友藉。
松岩旧所耽,趁此暮春暇。参差迷岫云,近远纷相迓。
朝雨蓄微泉,石湿未全泻。屐齿滑苔痕,扪萝微可借。
攀扶向石床,指点从僧舍。步驰杂啸歌,清赏谁能罢。
兴言今古殊,仰俯倏焉乍。童冠沂雩中,少长崇山下。
所欣情事如,肯认风光亚。成诗问几人,归咏各无差。
主有未尽欢,余曰未卜夜。浩然千载思,留兹一刻价。
收拾春宵馀,持以返造化。
愿公渡沧海,不愿公渡河。海水有定性,河水多回波。
金堤失上策,瓠子遗悲歌。山陵且震荡,将柰公身何。
白骨葬黄流,化为鼋与鼍。不信妾言苦,请观龙门津。
自古断舟楫,公今徒杀身。杀身亦不易,竟使傍人嗤。
妾言公不听,公心妾不知。箜篌之曲令人悲。