南方有障气。
晨鸟不得飞。
膏沐谁为容。
明镜闇不治。
飞燕腰支掌上轻,尘生罗袜步盈盈。钥鱼不寐春无赖,筝雁频移曲未成。
敛黛低鬟初破睡,嚼花嗅蕊独含情。许身肯作王孙女,头白哀吟对马卿。
渺渺春江空落晖,旅人相顾欲沾衣。
楚王宫外千条柳,不遣飞花送客归。
正月七日春欲动,拂面东风力尚微。且贪席上宾朋乐,未觉平生事业非。
青山绿水俱可隐,白发苍颜胡不归。会须高揖浮邱袂,千仞冈头一振衣。
绿野堂边种药成,已斑髭鬓复青青。谢庭子弟皆英物,汉殿公卿半学生。
争捧溪藤求妙画,竞磨崖石乞新铭。如何海角孤吟者,文集中间也挂名。
嫁得萧郎不恋家,几年流落在天涯。满怀多少伤春事,嫌杀门前叫卖花。
朝来一阵无情雨,敲得庭花半欲残。燕子不知人冷落,飞来帘底避春寒。
上在蓬莱宫,莫若居华清。朝朝礼玄阁,日日闻体轻。
大圣不私己,精禋为群氓。
上出蓬莱时,六龙俨齐首。长道舒羽仪,彤云映前后。
天声殷宇宙,真气到林薮。
昔在轩辕朝,五城十二楼。今我神泉宫,独在骊山陬。
群方趋顺动,百辟随天游。
正月开阳和,通门缉元化。穆穆睟容归,岂为明灯夜。
高山大风起,肃肃随龙驾。
上林神君宫,此地即明庭。山开鸿濛色,天转招摇星。
三雪报大有,孰为非我灵。
故乡南望路偏赊,清梦无时不到家。僮仆出门迎旧主,稚儿环膝献新茶。
庭前萱草春仍绿,阶下长杨暖正花。惊觉不胜愁绝处,柳梢明月照窗纱。