房栊微雨过,虫思草根深。
门外青苔色,无人闲到今。
换衫依暮冷,开镜倚秋心。
别意犹能在,应来梦裹寻。
碧梧坠露惊秋早,罗帏辗转愁难晓。乳乌啼断井栏西,闺中一夜青丝老。
只可闺中伴我愁,乌啼切莫向边州。卢龙碛里征人在,多恐闻时也白头。
我闻宜山堂,结构平陵阳。群公争赋诗,佳咏皆琅琅。
何处最宜山,奇峰出短墙。石屋一片云,黛色映筼筜。
隔帘见幽壑,入户飞层冈。枯藤与古木,掩映多奇光。
峰影落清泉,水面还苍苍。何时最宜山,山静觉昼长。
朝霞与夕烟,树色分微茫。春明山翠浓,夏雨山风凉。
明月出远岫,秋峰群相望。何人最宜山,先生称古狂。
芒鞋筇竹杖,荷衣薜荔裳。看山无朝暮,一卷或一觞。
手招西爽来,披襟从徜徉。斯景与斯人,是名宜山堂。
庭前俄见众花开,阵阵飘香入座来。何事东风太无藉,纷纷吹落满苍苔。
那年离别去,只道投京国。京国人不归,音书到塞北。
少年夫妇不同欢,纵使封侯有何益。还家拜母心内伤,何不当时委道傍。
不见贞居张外史,故园牢落已经年。山中绝境如三岛,河上遗书著几篇。
竹榻何曾延俗客,琼楼只合贮神仙。扁舟有待秋风后,重约湖阴日扣舷。
中心有所思,蹙损双蛾眉。美人竟长往,使我叹离居。
寂寞就孤枕,强眠谁得知。夜深清露重,飞梦欲何之。
觉来日迟迟,分照上罗帏。妆台理云鬓,种种尽成丝。
西湖之月清无尘,橘中之乐犹避秦。向来所见止此耳,渠亦岂是真知津。
如君眼孔乃许大,万事付之尘甑堕。儿能诗书又肯播,著脚世间看踏破。
青巾玉带桃李花,日斜空望紫云车。布衣谁识隐君子,一马㿉然何处家。
客有抱琴至,泠泠风入弦。沧江淡无际,落日欲生烟。
余响忽中断,秋怀殊渺然。美人不相见,怅望隔遥天。
乌哑哑,夜漫漫。露滴梧桐金井寒。明星历历河渐横,花摇月影动朱阑。
银箭金壶漏欲残,起傍纱窗泪自潺。